The Hellacopters – Overdriver

Geschreven door op 18-03-2025 om 18:45.

Ik kon even niet geloven dat in onze databank nog geen enkele bespreking van de Zweedse band The Hellacopters terug te vinden was. Het klopt wel dat deze heren een fikse break van pakweg vijftien jaar hadden, maar dan nog waren een vijftal reviews mogelijk geweest. Nu goed, er zijn ontelbaar veel releases die hier binnen stromen, maar dan moet ik het wel goedmaken met een review van Overdriver in de loop van februari. De band behoort tot de grotere Scandinavische garagerockbands, dus we voelen ze even aan de tand.

Deze heren startten in 1996 met de plaat Supershitty to the Max!. Los van de titel, vind ik dit eigenlijk nog steeds de beste plaat van het gezelschap. Ik sta op dat vlak niet alleen, want ze hebben er ook een Zweedse Grammy mee opgeëist voor beste hardrock/metal van het jaar. Het was ook gewoon een steengoede plaat, met een lekker vuil aura dat me meteen deed denken aan een band als Turbonegro. Na die plaat gooide de band echter snel het roer om en de volgende langspelers klonken toch een pak braver.

Het is niet dat met de comeback-plaat Eyes of Oblivion in 2022 plots anders was, het tegendeel lijkt waar te zijn. Mogelijk komt het gewoon door het erg verzorgde en brave hardrocktimbre van de heren dat ze dit aan onze metalstek in het verleden niet verkocht hebben. Mij doet de zangstijl wat denken aan Blackie Lawless (W.A.S.P.) of andere melohardrockbands met een rocktimbre dat wat in het vaarwater van bands als Thin Lizzy past en een 70s psychrockvibe zonder al te veel verrassingen.

The Hellacopters weten goed wat meezingnummers inhouden en zullen met hits als Token Apologies, Wrong Face On of Faraway Looks ongetwijfeld live wel wat potten breken. Als je van verzorgde hardrock houdt dan zal je misschien ook in andere nummers je draai vinden, maar persoonlijk vind ik heel wat fillers terug, zoals Doomsday Daydreams of Do You Feel Normal. Dan heeft Soldier On toch wel wat meer diepgang en zelfs een lekker doomtimbre dat in de rock kruipt. Ook The Stench vind ik meldenswaardig, want hier toont de band dat ze prima wat gas kan terugnemen en toch de diepte in kan banen. Het heeft wat Guns ‘n’ Roses-trekjes.

De klus is geklaard: The Hellacopters staan in de databank. Niet dat de band anno 2025 wat mij betreft écht potten breekt, maar dit is toegankelijk voor fans van oldschool melodische hardrock en dus zal de verkoopafdeling van Nuclear Blast mij het tegendeel wel bewijzen. Persoonlijk ben ik dan eerder fan van bands als labelgenoten Graveyard, die de oude stijl van een interessanter, eigentijds jasje voorzien.

Score:

70/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2025

Tracklisting:

  1. Token Apologies
  2. Don’t Let Me Bring You Down
  3. (I Don’t Wanna Be) Just A Memory
  4. Wrong Face On
  5. Soldier On
  6. Doomsday Daydreams
  7. Faraway Looks
  8. Coming Down
  9. Do You Feel Normal
  10. The Stench
  11. Leave A Mark

Line-up:

  • Nicke Andersson – Zang, gitaar, bas, piano, percussie
  • Robert Eriksson – Drums, percussie, zang
  • Anders Lindström – Orgel, piano, percussie, gitaar, zang
  • Dregen – Gitaar, percussie, zang
  • Dolf DeBorst – Bas, zang

Links: