The Great White Nothing – Passage I Melancholia

Geschreven door op 31-08-2025 om 20:00.

Wanneer je als band met een naam als Het Grote Witte Niets (maar dan in het Engels: The Great White Nothing) door het leven gaat, kan het natuurlijk ook niet anders dan dat je de cover art van je, in eigen beheer uitgebrachte, debuut album Passage I Melancholia volledig in het wit uitvoert. Oké, verkeerswit – de meest heldere en zuivere wit tint in het RAL-systeem (voor de liefhebbers: nummer 9106) – is het weliswaar niet. Het oogt meer als de kleur van sneeuw die al even onder invloed van verkeer en tijd een vale, licht grijze waas heeft gekregen. Misschien dat de overweldigende leegte van een desolate Arctische wildernis, slechts gehuld in ijzige stilte en ongenaakbare kou, te veel voor de hand had gelegen?

Voor wie de band niet kent: The Great White Nothing is een vijftal afkomstig uit België en de leden ervan komen uit bands als Black Narcissus, Dark Oath, Hamelin, Mindwar en Soul Grip. Vanwege promotor en band krijgt Passage I Melancholia muzikale labels als progressieve metal, post-metal en black metal mee en worden landgenoten als Amenra, Psychonaut en Pothamus als muzikale referenties aangehaald.

Passage I Melancholia is het debuut van het vijftal. En het moet gezegd: het album barst van de eerder genoemde, uiteenlopende muzikale invloeden: progressieve metal, post-metal en black metal kleuren het desolate, muzikale landschap. Hoewel stevig verankerd in deze genres, laat The Great White Nothing zich niet beperken door strak omlijnde muzikale kaders. Het vijftal zoekt zijn eigen weg, van waaruit acht donkere, sfeervolle en experimentele composities, waarin variatie de boventoon voert, komen bovendrijven.

Kronkelende gitaarlijnen, samenhangende melodieën, tegendraadse polyritmiek, een intrigerende gelaagdheid, onregelmatige maatsoorten, lange instrumentale passages en een zwevende, dromerige sfeer karakteriseren het album. Het ene moment klinken de vocalen getergd en weerbarstig, doordrenkt met felheid, teleurstelling en woede, (bijvoorbeeld Everything, Forever en The Sands Of Hattin) terwijl op andere momenten net harmonieuze zang de overhand krijgt, waardoor er een haast ingetogen rust over de composities (bijvoorbeeld Dolores, The Sands Of Hattin) neerdaalt. Zwartgeblakerde, door felle blastbeats gedragen, krachtige gedeeltes worden afgewisseld met mystieke, melodische momenten en verstilde pianopassages (There Where The Waves Are Still)… om net zo makkelijk vervolgens weer terug te keren naar de verbeten intensiteit. Deze wisselwerking brengt een intrigerend contrast op het album aan. Om de gelaagdheid van hun muziek nog meer te versterken worden in nummers als bijvoorbeeld St. George en Eulogy For The Sea samples gebruikt. Een absolute verrijking en waardevolle toevoeging aan de toch al zeer gelaagde nummers.

Zeven van de acht nummers kennen een lengte van meer dan vijf minuten, waarbij The Sands Of Hattin, Melancholia en There, Where The Waves Are Still zelfs de zeven minuten overstijgen. Slechts het instrumentale Heimat, dat met zijn samples van gure, ijskoude wind, eigenlijk meer als intro van Melancholia te beschouwen is, moet het doen met iets meer dan drie minuten. Het vijftal vult de lengte van hun nummers met zorg en precisie. In langgerekte, veelzijdige composities weet het vijftal een levendige impressie van hun intrigerende muziek neer te zetten. Houd je aandacht erbij: voor je het goed en wel beseft, dwaal je af in gedachten en waan je je op een ogenschijnlijk grenzeloze vlakte, slaan scherpe windvlagen je om de oren, hoor je het gekraak van het ijs en de bevroren sneeuw onder je voeten en voel je je bevangen door de oneindige, ijzige leegte.

Qua tekstuele inhoud snijdt het vijftal onderwerpen aan als de onvermijdelijkheid van verlies, wanhoop, in vergetelheid raken en verlatenheid. Kort samengevat: de onzekerheid over de betekenis van het bestaan?  “Met ‘Passage I Melancholia’ vertellen we het verhaal van een man die zijn thuis en de wereld achter zich laat op zoek naar troost op de meest onherbergzame plekken. Dit album duikt diep in de verhalen van Antarctische pioniers uit de 20e eeuw en verkent hun ontberingen en enthousiasme. Dit is niet per se een conceptalbum, maar we hebben ons laten inspireren door historische persoonlijke verhalen en de desolate landschappen van Antarctica.”. Nu is Antarctica met zijn extreme temperaturen (een gemiddelde temperatuur van ongeveer -50 graden Celsius!), lange poolnachten zonder zonlicht en de felle wind een meer dan uitdagende omgeving vol ontberingen. Een meedogenloze omgeving, die ongetwijfeld de nodige psychologische impact op een mens heeft. Hoe logisch is het dus, dat het viertal deze uitgestrekte, met ijs en sneeuw bedekte vlakte als krachtig symbool gebruikt?

Passage I Melancholia is een album dat je onverdeelde aandacht opeist, maar je daar vervolgens ook rijkelijk voor beloont. Er gebeurt van alles binnen de composities, waardoor The Great White Nothing zijn debuutalbum de volledige lengte boeiend weet te houden. Als jij warmloopt voor bands als bijvoorbeeld Bipolar Architecture, Hippotraktor, Psychonaut, Múr, The Ocean of Toundra dan moet je hier zeker even je oor te luister leggen. Grote kans dat je dit album, ook al staat het tekstueel vol van de nummers over ijzige kilte, een heel warm hart toe zal dragen. Wat een boeiend debuut.

Score:

82/100

Label:

Eigen beheer, 2025

Tracklisting:

  1. Everything, Forever
  2. Dolores
  3. The Sands Of Hattin
  4. George
  5. Eulogy For The Sea
  6. Heimat
  7. Melancholia
  8. There Where The Waves Are Still

Line-up:

  • Andy Beliën – Gitaar, piano, zang
  • Benjamin Dommershausen – Drums
  • Casper de Decker – Zang, piano, toetsen
  • Floren van Stichel – Gitaar
  • Jesse Massant – Basgitaar

Links: