Vreemde bandnamen, ik ben in de loop van de jaren behoorlijk wat tegengekomen. Vaak is het een wat mislukte poging tot grappig zijn. Soms lijkt het een aaneenschakeling van onzinnge woorden. Sommigen waren ronduit slecht (we noemen een We Butter the Bread With Butter), andere waren ronduit briljant. Een hoogtepunt wat mij betreft is een wat anonieme band uit de Verenigde Staten met de naam ‘My Wife Was Breathing Just Fine When You Borrowed Her.
Afijn, een wellicht ietwat overbodige intro (maar het zat in mijn hoofd en moest er uit), want The Grasshopper Lies Heavy ontleent zijn naam aan de een verhaal in het boek The man in the High Castle. En eerlijk, ik was nog niet zo bekend met de band, terwijl deze heren al een hele rits releases op hun conto hebben staan. In 2021 zijn er zelfs meerdere releases uitgekomen. In 2022 gaan ze vrolijk verder met deze Split EP met het eveneens Amerikaanse Woorms. Het album kent vijf nummers, waarbij The Grasshopper Lies Heavy er vier voor zijn rekening neemt en Woorms een, maar dat is qua lengte gelijk aan de nummers van The Grasshopper Lies Heavy.
Laten we beginnen met de nummers van The Grasshopper Lies Heavy. De nummers bestaan uit een kruisbestuiving van hardcore en sludge metal. En eigenlijk is het precies de muziek die je bij deze omschrijving verwacht. Dan valt of staat het vaak met de inspiratie die dergelijke bands hebben bij het maken van nummers. Dat zit met The Grasshopper Lies Heavy wel goed. Zo weet de band de muziek zowel interessant als herkenbaar te maken. Dat gebeurt vooral door de (korte) nummers te voorzien van herhalende gitaarriffs of op andere momenten wat catchy zanglijnen toe te voegen. Het nummer Daun bijvoorbeeld, kent verslavende gitaarlijnen waar je al snel op loopt mee te knikken. Daaroverheen bulderen de drums en voegen de zwaar gemompelde zanglijnen voor de juiste gruizige sfeer. Dat valt ook te zeggen voor openingsnummer Indifference Apocalypse. Een goedgekozen openingsnummer omdat alle stijlelementen van The Grasshopper Lies Heavy hierin samenkomen; vet aangezette riffs, mokerslagen en meebrulrefreinen die vragen om vuisten in de lucht. Hier komen ook wat invloeden van het vroeger Isis naar boven. De break in dit nummer doet namelijk wat Panopticon-esque aan. Verdere vergelijkingen kun je zoeken in de hoek van Coliseum, High on Fire, maar ook de gruizigheid van een Doomriders hoor ik wel terug.
The Grasshopper Lies Heavy sluit hun deel af met Undending Mediocrity. Het is het langste nummer van de plaat, waarin er een wat meer melancholieke kant van de band naar voren komt. Hoewel de vergelijking stijl technisch volledig mank gaat, doet het gitaarwerk van Undending Mediocrity me overigens denken aan het gevoel dat het nummer Afghamistam van Botch oproept. Dit slaagt wonderwel goed. Na een muur van geluid wordt een gitaarlijn tevoren getoverd die een vrij desolate sfeer oproept. Het is knap hoe logisch dit nummer klinkt ten opzichte van de andere, vrij snelle, bulderende, nummers, en is een fijne afsluiter van het gedeelte van The Grasshopper Lies Heavy. Overigens is de productie precies goed voor deze muziek: de bas klinkt bij vlagen als een grindmolen, de drums klinken hoekig en hard, de zang heeft een fijne holbewonersklank. Het is gruizig, een beetje vies, maar de energie van de band wordt heel goed overgebracht.
Woorms heeft besloten al hun ideeën in 1 nummer te knikkeren en levert een song van ruim 21 minuten af. Dit drietal komt uit dezelfde contreien als stijlgenoot Thou (Baton Rouge). De band bestaat net als The Grasshopper Lies Heavy al een tijdje en is ook niet van het stilzitten; er verschenen al twee volledige albums en een zooi splits en EP’s.
Haalde ik bij The Grasshopper Lies Heavy aan dat de bas als een grindmolen klinkt, bij Woorms is dit een hele set aan maalmachines als basgeluid. Dat is in ieder geval het eerste wat opvalt aan dit epos. Het tweede is dat er best veel gebeurt in dit nummer. Gitaarlijnen die totaal ontsporen om vervolgens over te gaan in een uiterst trage sludge riff, ruststukken die gevuld worden met afgemeten drumslagen, klagerige zangpartijen die over links en rechtswegschietende geluiden wordt gelegd, en het wordt aangevuld met wat zieke samples waarin herhaaldelijk ‘I Hate you’ wordt geschreeuwd. Ofwel: Woorms is niet een band die nummers over mandjes met puppies op een carnavalsfeest loopt te spelen.
Het geheel roept een wat zieke sfeer op. En, nouja, dat vind ik dus heel erg fijn.
Toch verzuipt Woorms niet helemaal in de ziekerige sfeer zoals andere bands nog wel eens willen doen. Dit komt met name omdat de compositie ook genoeg ruimte geeft om te ademen. Niet elk stuk wordt volgestopt met ideeën, er is genoeg ruimte om even tot rust te komen. Verwacht bij die momenten niet gelijk dat de heren in een schoonoudersorkest veranderen, het blijft een venijnige en gemene sludgeband. Een beetje de onverschillige buurman waarvan je ineens ontdekt dat hij je auto heeft gejat, met je huisdier er nog in en niet van zinnens is hier excuses over te maken.
Al met al een vermakelijke split van twee bands die de aandacht met hun nummers goed weten vast te houden en beiden kiezen voor een wat smerig sludge geluid, met voldoende herkenbaarheid en ideeën om de aandacht moeiteloos vast te houden. Oneindige mediocriteit is het in ieder geval zeker niet.
Label:
Forbidden Place Records, 2022
Tracklisting:
- The Grasshopper Lies Heavy – Indifference Apocalypse
- The Grasshopper Lies Heavy – King of Opinion
- The Grasshopper Lies Heavy – Daun
- The Grasshopper Lies Heavy – Unending Mediocrity
- Woorms – Areola Borealis
Line-up:
The Grasshopper Lies Heavy
- James Woodard – Zang, Gitaar, Orgel
- Steven Barrera – Drums
- Oscar Moreno – Basgitaar
Woorms
- John Robinson – Basgitaar, zang
- Joey Carbo – Gitaar, Zang
- Aaron Polk – Drum
Links: