The Faceless – Autotheism
Sumerian Records, 2012
Het is alweer vier jaar geleden dat The Faceless de wereld trakteerde op een plaat. In 2008 bleek de band meer in zijn mars te hebben dan de gemiddelde deathcoreband, dat was op Planetary Duality duidelijk te horen. Cleane zang werd niet geschuwd en progressieve wendingen waren aan de orde van de dag. Met buitenaardse effecten en een strakheid die ook niet van deze wereld leek te zijn, maakte de band een grootse indruk wat zodoende weer ontpopte in uitgebreide tours met de grootste namen uit het death metal (en aanverwanten) -genre. Nu ligt Autotheism dus in de schappen en de vraag luidt natuurlijk of de band zijn evolutie voortzet, of blijft hangen in de complexe furiositeit van het vorige album en zijn plekje binnen het algemene metalgenre wel gevonden heeft…
Je hoeft eigenlijk alleen maar de eerste track te beluisteren om te horen dat deze Amerikanen nog lang niet klaar zijn met de muzikale ontwikkeling van The Faceless. Het eerste deel van het drieluik Autotheist Movement is een voor deze band zeer traag introductienummer met veel cleane zang, afgewisseld met de bekende grunts uit het verleden. Zoals gezegd paste de band voorheen ook al wat cleane zang toe, maar in dit nummer en eigenlijk op de gehele plaat ligt deze factor veel meer op de voorgrond. De eerste drie nummers kunnen als een (toepasselijk) evoluerend geheel gezien worden, waar Emancipate teruggrijpt naar progressieve, zeer technische en vooral ook brute death metal-georiënteerde muziek. In het slotonderdeel genaamd Deconsecrate komt zelfs de saxofoon, het paradepaardje van de prog, om de hoek kijken.
Met Accelerated Evoltution past men filmische soundscapes toe; deze effecten (die nog wel vaker voorkomen) geven de plaat een enorme lading spanning mee. Tevens behouden deze interludia het overzicht, iets wat zeer belangrijk genoemd mag worden op een complexe plaat als deze. Tegenstrijdig als het is, laat de band sommige tracks vloeiend in elkaar overlopen, maar ieder nummer kent toch een eigen kop en staart. Wanneer je aankomt bij Hymn of Sanity, weet je weer even hoe The Faceless klonk tijdens Akeldama (2006), maar het duurt niet lang want na anderhalve minuut krijg je het moddervette In Solitude te verteren. Een echte hekkensluiter die deze plaat vol bombast, leadgitaarwerk en mysterie doet beëindigen na een relatief korte speelduur van 41 minuten.
The Faceless brengt met Autotheism een album ter wereld dat je niet na enkele luisterbeurten van A tot Z kan navertellen, daarvoor gebeurt er teveel op deze plaat. Toch weet de band overzicht en herkenningspunten toe te passen, mede dankzij de cleane zangpartijen die meer dan ooit voorkomen. Geen oeverloos geratel, geen zoetsappige meuk, gewoon perfect uitgevoerde, progressieve death metal waar deze heren een overduidelijk eigen smoelwerk aan hebben gehangen. Klasse plaat die het hoog zal schoppen in de jaarlijsten. Luistertips? De eerste drie tracks achter elkaar, uiteraard op hoog volume!
Tracklisting:
- Autotheist Movement I: Create
- Autotheist Movement II: Emancipate
- Autotheist Movement III: Deconsecrate
- Accelerated Evolution
- The Eidolon Reality
- Ten Billion Years
- Hail Science
- Hymn of Sanity
- In Solitude
Line-up:
- Michael Keene – Guitars, Vocals, Keyboards, Sequencing
- Wes Hauch – Guitars
- Geoffrey Ficco – Vocals
- Evan Brewer – Bass
- Lyle Cooper – Drums
Links: