Sta me toe om deze recensie met een bekentenis aan te vatten. Tot voor kort had ik nog nooit van The End A.D. gehoord. Het bestaan van de groep uit Philadelphia, nochtans al een jaar of zes actief, drong pas in een recent verleden tot me door. Hoe ik op Badlands – de inmiddels tweede langspeler van de Amerikanen – uitkwam, valt eenvoudig te verklaren. Door onder meer Motörhead, Venom, Ministry en Agnostic Front als invloeden te citeren, werd mijn interesse begrijpelijkerwijs gewekt. Wie de mosterd haalt bij zowel ome Jourgensen als bij wijlen Lemmy Kilmister, moet haast met een verfrissend geluid voor de dag komen. Althans dat zou je denken. Of The End A.D. dit ook daadwerkelijk kan waarmaken, verneemt u aan de hand van onderstaande bespreking.
Het valt haast profetisch te noemen. Een in een Venetiaans pestmasker gehulde figuur kijkt vanop afstand neer hoe de bevolking van een grootstad door een virus wordt gegrepen. Zowel de stijl van de woningen als de op de achtergrond waarneembare wolkenkrabbers verraden dat het wel eens om New York City zou kunnen gaan. Badlands dateert van november vorig jaar, toen nog niemand van COVID-19 had gehoord, maar toch lijkt de albumhoes een beangstigend accurate weergave van de wereld anno 2020. De Latijnse spreuk “Nomen est omen” (de naam is een voorteken) indachtig, hoop ik dat de groepsnaam niets zegt over ons lot.
Over naar het muzikale aspect dan. Een album beter aanvangen dan The End A.D. lijkt me niet evident. Openingsnummer Addiction grijpt de luisteraar meteen bij de keel. De heerlijk melodieuze gitaarriffs, in combinatie met de ruige vocalen van frontvrouw Ami Friend, doen de titel alle eer aan. Het betreft hier wel degelijk een compositie die verslavend werkt. Addiction opent niet alleen de debatten, het vormt meteen ook het hoogtepunt van deze plaat. De negen nummers die volgen zijn allerminst onaardig, de wow-factor van de eerdergenoemde hymne evenaren (laat staan overtreffen) is moeilijk.
Het met emoties overladen Junkie Logic, het vlot meebekkende Alien Face alsook het stevig rockende en met extatisch gekreun verrijkte Bitch Magnet: het zijn maar enkele voorbeelden van hymnes die het bestaansrecht van The End A.D. illustreren. Vervelen doet deze opvolger van het in 2017 verschenen Scorched Earth zelden, hiervoor is de mate van geestdrift simpelweg te hoog. Afgezien van Addiction is het tot het afsluitende I Wanna Be Alone wachten op een echte verrassing. Het slotnummer mag dan niet per se het orgelpunt van deze plaat vormen, de aanvang kan niet anders dan opmerkelijk worden genoemd. Zo doen de eerste dertig seconden wel bijzonder veel aan de Slayer-klassieker Raining Blood denken. Zie het echter als een liefdesverklaring en niet als plagiaat.
Met Badlands levert het vierkoppige The End A.D. een genietbaar product af. Wereldschokkend is het niet, vermakelijk en opzwepend dan weer wel. Op een volgend wapenfeit van de groep is het overigens niet lang meer wachten. Komende zomer wordt richting 0X1 Sound Studio in New Jersey getrokken om er een nieuwe EP in te blikken. Benieuwd welke groeimarge dit gezelschap nog in zijn mars heeft…
Score:
74/100
Label:
Fastball Music, 2019
Tracklisting:
- Addiction
- Why Won’t You Die
- Be Here Now
- Junkie Logic
- Bitch Magnet
- Enemy Action
- I Feel Like Death
- Tundra
- Alien Face
- I Wanna Be Alone
Line-up:
- Ami Friend – Zang
- Paul Juestrich – Gitaar
- Steve Rodgers – Bas
- Lorin Savadove – Drums
Links: