The Dues – Ghosts Of The Past

Geschreven door op 30-12-2019 om 23:17.

Een confrontatie met mijn gebrekkige zelfdiscipline, zo kan het album van The Dues het beste worden omschreven. Na welgeteld dertig seconden was ik al helemaal klaar met dit saaie, irritante plaatje. Maar van uitstel komt afstel, dus laten we het kort houden en er even doorheen lopen. The Dues is een vintage rock ‘n rollbandje uit Winterthur in Zwitserland. In het jaar 2012 kwam het hoofdje van de band uit de moederschoot. Het was te laat voor een abortus. De band speelt retro bluesrock met een zwaar randje. Denk aan iets als Johnny Winter en Harsh Toke en je hebt een plaatje.

Wat is er dan zo matig aan deze plaat? Met stip op nummer één staan de vocalen. De cd begint gelijk met een niet passende zanglijn op het titelnummer. Het is ook nog eens een soort van zenuwachtig en halfzuiver ingezongen. Tenenkrommend gewoon, deze oorterreur. Muzikaal is het allemaal wat minder ergerlijk. De doffe productie geeft een licht occult jaren ’70 sfeertje. De gitaren met gemoedelijke overdrive staan van links naar rechts te improviseren. Simpele akkoordenprogressies krijg je op Something For My Mind, waar het drumwerk wat aan Focus doet denken. Gejaagd worden er vele noten doorheen gejankt. Liefde, welk thema is er niet erger uitgemolken? Love is een flauwe countryballad waar elke muzikant afzonderlijk van elkander maar wat aanmoddert. Het refrein heeft een leuke dynamiekwissel, maar dan moet er weer zo’n ongeïnspireerde tekst overheen. De laatste dan: Ley Lines. De nummers hebben ontegenzeggelijk grooves, maar doordat er maar wat op los wordt geïmproviseerd zit er geen lijn in. Alsof je honderd ideeën achter elkaar plakt en de muziek vervolgens inspeelt als individuele muzikanten. De drummer zit te roffelen en grooven alsof hij niet in een band zit. De zanger gaat vervolgens ook nog eens tragisch de mist in. Het motto is: ‘we doen maar wat’. Leuk hoor, maar waarom moest dit de oefenruimte verlaten?

Een heel vreemd album dat vintage en bluesrock met elkaar verbindt. De wijze waarop dat gebeurt is vrij, ongestructureerd en onbestemd. De vocalen zijn bovendien gewoon vals af en toe, tegen het tenenkrommende aan. Links laten liggen is dan ook het devies. Ik ben wel blij dat het toch weer is gelukt om er een review van te brouwen, ik heb een oliebol verdiend.

Score:

48/100

Label:

Sixteentimes Music, 2019

Tracklisting:

  1. Ghosts Of The Past
  2. Something For My Mind
  3. Sails Of Misery
  4. Under The Sea
  5. Love
  6. Elements Of Doubt
  7. Somewhere
  8. La Realidad
  9. Ley Lines

Line-Up:

  • Stefan Huber – Basgitaar
  • Dominik Jucker – Drums
  • Pablo Jucker – Gitaar, Vocalen

Links: