The Crooked Whispers is ontstaan tijdens de wereldwijde lockdown in 2020 en bestaat uit bandleden van het hele Amerikaanse continent, deels uit Argentinië en deels uit Noord-Amerika. Voor de fijnproevers: de band bestaat uit leden van LáGoon, Luciferica en Hour of 13. Het drietal heeft een gezamenlijke passie voor Black Sabbath, Venom, Lucifer’s Friend en Satanspriester Anton LaVey. Het zelfverzonnen genre dat ze spelen heet dan ook satanische psychedelische doom.
De band heeft al wat schijven uitgebracht bij verschillende labels en daarmee een bescheiden club van fans achter zich verzameld. Een daarvan is Blasko, de bassist van Ozzy Osbourne. Hij was zo enthousiast over The Crooked Whispers dat hij de band meteen heeft ingelijfd, bij Ripple Music met Funeral Blues als resultaat. De samenwerking met Blasko is onderdeel van een project samen met Ripple Music om underground bands een platform te bieden.
Wat kan je verwachten van Funeral Blues? Riffs, veel riffs, duidelijk geïnspireerd op het werk van Black Sabbath’s riffmeister Tommy Iommi. Alleen een stuk gruiziger en smeriger. Zanger Anthony Gaglia klinkt als de stembanden van Weedeater’s Dave ‘Dixie’ Colins en Mayhem’s Attila Csihar die samen in een blender zijn gestopt. Ingrediënten genoeg voor een goede plaat.
Het album gaat van start met Suicide Castle. Een eenvoudige en langzame riff met dikke distortion wordt ingezet. Je hoort meteen dat Black Sabbath de voornaamste bron van inspiratie is geweest. Wanneer Gaglia zijn keel opentrekt, is mijn eerste gedachte dat Dixie van Weedeater achter de microfoon plaats heeft genomen. Het duurt even om te realiseren dat dit niet zo is. Gaglia klinkt lekker smerig en raspt met zijn strot het nummer bij elkaar. Het tweede nummer, Stay in Hell, klinkt heel anders. Het gitaargeluid is cleaner en de zangpartijen zuiver: ook in de hel mag het soms wat zuiverder klinken. Gitarist Ramos laat halverwege horen ook goed een bluessolo te kunnen spelen. Het titelnummer, Funeral Blues, klinkt weer even groezelig als de eerste track. De riffs zijn wat hoekiger en Gaglia krijgt vocaal bijval van bassist De Tomasso. Dat zorgt voor meer gelaagdheid in het nummer. Het album komt met het vierde nummer, When Nothing is Left, pas echt tot leven. Het klinkt heerlijk psychedelisch, de volumeknoppen gaan omhoog en Gaglia klinkt alsof hij tijdens de lunch vellen schuurpapier tussen zijn boterhammen had zitten.
Helaas is de euforie van korte duur. De twee volgende nummers, Deathmaker en Crippled Shadow, voelen nogal sleets. De openingsriff van Crippled Shadow klinkt zelfs pijnlijk overgenomen van een Black Sabbath-nummer. Funeral Blues eindigt met Bed of Bones. Het nummer begint veelbelovend met een sterke riff, variatie in tempo en agressieve energie. Na een tijdje wordt het erg rommelig en voelt het alsof de band zelf niet meer weet wat ze aan het spelen zijn.
Waar de vorige platen van het viertal muzikaal duidelijk op een lijn zaten, namelijk langzame (psychedelische) doomriffs, maakt Funeral Blues voorzichtig wat uitstapjes naar andere genres. Maar dat is dan ook het enige. In het geheel mist de plaat de spanning en gelaagdheid van zijn voorgangers. Ook klinken veel riffs wel heel erg ‘Sabbathiaans’. Of dit de invloed van Blasko is geweest, of omdat hij daarom deze band heeft gekozen, Blasko mag het weten.
Score:
66/100
Label:
Ripple Music, 2023
Tracklisting:
- Suicide Castle
- Stay in Hell
- Funeral Blues
- When Nothing is Left
- Deathmaker
- Crippled Shadow
- Pleasant Death
- Bed of Bones
Line-up:
- Anthony Gaglia – Zang
- Federico Ramos – Gitaar
- Ignacio De Tommaso – Bass
- Nicolas Taranto – Drums
Links: