The Body heeft een nieuwe plaat. Ken je de band niet? Dit zijn Chip King en Lee Buford. Twee Amerikanen die experimentele noise doom maken. De afgelopen jaren heeft de band verschillende dingen laten horen. Van de verknipte noise op I Shall Die Here tot de melodramatische dreampop van No One Deserves Happiness. Ik kan je vertellen: I’ve Seen All I Need To See biedt niet per se veel vernieuwing, maar is desondanks één van de meest rauwe dingen die de band heeft uitgebracht.
Op I’ve Seen All I Need To See peigert The Body zichzelf af met slechts de eenvoud van repeterende noise en keiharde distortion, met daarachter zachte gitaarlijnen en tergende schizofrene uithalen. Een gevecht tegen zichzelf is het. Alsof The Body het lichaam van een bokser in de ring is. Een lichaam dat zo’n 35 minuten lang tegen een veel sterkere tegenstander moet incasseren. The Body wordt werkelijk totaal in elkaar gemept met golvende cymbalen en toms. De vervormde geluiden klinken als doffe muilperen die het lichaam steeds verder toetakelen. Wat een afstraffing, wat een geweld. Het is kaal, krachtig, monotoon, direct en werkelijk slopend. Alsof alle frustratie van het opgesloten zitten in een lockdown zijn uitweg vindt in een deprimerende tirade tegen de wereld zelf.
Het album start met A Lament, waar plotselinge rusten dramatisch de stilte accentueren. Het duurt even voordat we van de rechtstreekse distortion noise afstappen, en wat meer muziek te horen krijgen. De sporadische audiofragmenten zijn een kleine verademing wanneer A Pain of Knowing start. Het opvolgende The City is Shelled geeft iets meer muziek terug, na alle noise aanvallen van puur geluid. Het afsluitende Path of Failure is nog een dronend einde waarin de opbouw wederom tot fikse uitbarstingen leidt.
Zwaar, explosief en direct, dat zijn de drie termen die I’ve Seen All I Need To See beschrijven. Rauwe pure frustratie in de vorm van noisegolven geven de luisteraar amper rust. Nu is de eenvoud van een track als They Are Coming misschien sprekend, het moet je wel net aanspreken. Ik kan me voorstellen dat er afhakers zijn die deze uiting te primair, te primitief vinden. Muziek is het amper meer, het is inderdaad meer een uiting. Misschien niet het allerbeste werk van de band, maar toch iets wat je geluisterd wil en moet hebben. Ik vind het in elk geval geloofwaardig genoeg om het met een mooi cijfer te waarderen.
Score:
80/100
Label:
Thrill Jockey, 2021
Tracklisting:
- A Lament
- Tied Up and Locked In
- Eschatological Imperative
- A Pain of Knowing
- The City Is Shelled
- They Are Coming
- The Handle/The Blade
- Path of Failure
Line-up:
- Chip King – Gitaren, vocalen
- Lee Buford – Drums, programmeren
Links: