Teodor Tuff – Soliloquy
Fireball Records, 2012
De familie Harøy, samen met twee vrienden buiten de familie, kondigt een nieuwe plaat aan. Het is de tweede plaat voor dit Noorse gezelschap van Teodor Tuff, en krijgt de titel Soliloquy mee. Voor wie hen niet kent: het is een band die de eigen invloeden terugkoppelt aan de heavy metal/hardrock van de jaren ’70, maar dit dan duidelijk in een modern jasje. Blijkbaar speelden ze al wat shows met Whitesnake en Deep Purple, maar laat je toch niet te fel meetrekken met die vergelijking. Teodor Tuff is duidelijk anders: moderner, maar toch met een nostalgische noot.
Over deze plaat valt heel wat te reppen: het is duidelijk dat die invloeden uit de jaren ’70 (of eerder toch jaren ’80-’90) hard gemaakt worden, maar met zijn ups en downs. Wat deze band doet teruggrijpen naar de meer traditionele heavy metal zijn de vrij monotone, ondersteunende drumritmes en de typisch gedempte hardrockgitaarlijnen met uitstekende solo’s. Vocaal leunt het dan wat aan bij clean vocals in de stijl van Overkill, Stratovarius en zelfs bij momenten wat in de stijl Hammerfall. Niet de stem die je meteen op een heavy metal-band zou plakken dus, op zachtere nummers als Hymn en Lullaby doet het me zelfs wat aan Blind Guardian denken.
Waar knelt het schoentje dan? Deze band toont duidelijk aan dat ze het potentieel heeft om experimenteel sterk uit de hoek te komen. Het heavy metal-kantje, met vooral de ééntonige drum en de repetitieve gitaarlijnen beperkt alles hierbij wat. Het experimentele gehalte van de band gaat zelfs zo ver dat Heavenly Manna en Deng’s Dictum op een gegeven moment wat Oosterse trekjes vertonen in de richting van Orphaned Land, vooral dan door de klemtonen in de zang. Ook schrikt de band er niet van weg om het koor even in te schakelen en een gastzangeres naar voren te schuiven. Heerlijk progressief, maar je voelt het anker gewoon dat deze Noren met zich meesleuren.
Zowel traditionele rockers als progressieve powermetallers zullen wat water bij de wijn moeten doen. Het eindresultaat zal wellicht naarmate je eigen voorkeur wat verschillen, mij hindert het op die manier dat de progressieve elementen meermaals niet goed tot hun recht komen. Wat meer dynamiek en energie in de drum en gitaarpartijen zou hier het verschil kunnen maken.
Al bij al een band die het volgen waard is, gewoon al omwille van de experimentele kant en de knappe mix van de nummers. Alles lijkt als één groot verhaal op elkaar te volgen; een verhaal dat soms wat aan de saaie kant lijkt, maar waar je toch het einde van wil weten.
Tracklisting:
- Godagar
- The Last Supper
- Addiction
- Mountain Rose
- Hymn (For An Embattled Mind)
- Delusions of Grandeur
- Heavenly Manna
- Deng’s Dictum
- Lullaby
- Mind Over Matter
- Tower of Power
Line-up:
- Terje Harøy – Vocals
- Knut Hellem – Drums
- Christer Harøy – Lead Guitars
- Rayner Harøy – Bass
- Knut Lysklætt – Guitars
Links: