TAV – I

Geschreven door op 02-07-2020 om 23:43.

‘Kijkend naar de paradox van fragiele schoonheid van binnen, binnen de lege modus van bedreigende existentie, is er geen zwart of wit, of enige tussenvorm of uiteindelijk geheel. Alleen een constante staat van metamorfose.’ Aldus de introductietekst van de band zelf. En dan je album simpelweg I noemen. Als je zo mooi kan lullen, had je ook wel een betere albumtitel kunnen verzinnen. De band dacht daar anders over. I is het eerste werk van deze Duitse band genaamd TAV. De band heeft geen social media, en bestaat uit anonieme leden. Ván Records brengt het uit, dus uw oren staan gespitst.

Ditmaal treffen we geen loeizware doom of ritualistische black metal aan. TAV produceert transcenderende atmosferische rock, met licht devote shoegaze-invloeden. Het kortste nummer op dit album duurt meer dan zeven minuten.

De beschrijving waarmee ik begon klinkt als een hoop pretentieuze dikdoenerij, maar het transcenderende, veranderende muzikale beeld dat I voorschotelt is echt. De echoënde cleane vocalen zingen alsof Somali Yacht Club een ruimtepak aan heeft getrokken. Qua timbre mag die vergelijking zeker getrokken worden. Qua muziek is die vergelijking ook logisch. De transcenderende tremolo-picks op Umbiblical Cord verweven stukken Liturgy in de spirituele muzikale karavaan. Silken Slumber klinkt een stuk minder dromerig. De vrij eenvoudige, maar gelaagde start laat de zang een voorname plaats innemen. Het drumwerk is imponerender waarbij de cymbalen sterker zijn, en de baskick harder bonkt. Dreigend, bijna slepend alsof het doom is, werkt de band gestaag naar een intermezzo toe. De stilte voor de storm, waarna de onweerswolk losbarst met welverdiende blastbeats en shoegazende delay op de gitaar. De muzikale wolken rollen over elkaar heen waarna de zanger zijn rol weer oppakt. Het outro is spiritueel en oosters met subtiele chimes.

De snelle hi-hat-hits na ongeveer 5:30 op Snow Upon Our Graves scheppen precies dat beeld. Hoop en tragiek, moedeloosheid en nieuwe moed, het komt allemaal samen. Het is een hoogtepunt van de atmosfeer op I. De aanvullende zorgvuldig geplaatste keys blijven diezelfde sfeer uitdragen tot de opvolgende apotheose. De initiële opbouw hint naar Mayhem’s Freezing Moon. Cinder start met een herhalende reine kwart, die stilvalt, waarna de band de draad rockend oppakt. De gitaar krijgt meer jamruimte, waarna de basgitaar een prominente maar experimentele rol krijgt. Ook hier klinken oosterse klanken door, alsof de basgitaar een soort mondharp is geworden. Ik zou niet weten hoe je dit effect verkrijgt, maar het klinkt echt heel vet. Het album eindigt in transcenderende slow rock.

TAV creëert met I een prima entree. Sommige stukken zijn wat eenvoudig en saai, andere zijn juist behoorlijk gelaagd en technisch. Ik denk dat veel mensen die van metal houden dit een tandje te licht vinden, en de meeste rockliefhebbers het te intuïtief en experimenteel vinden. Behoor je tot de groep mensen die van zwaar atmosferische en dynamische soundscapes houdt, die niet veel harder dan rock klinken? TAV is jouw band. I is goed, met zaadjes van genialiteit, die nog niet volledig tot bloei zijn gekomen. Luistertips: Umbiblical Cord, Snow Upon Our Graves

Score:

78/100

Label:

Ván Records, 2020

Tracklisting:

  1. Boundless Gaol
  2. Umbilical Cord
  3. A Beggar’s Dream Of Death
  4. Silken Slumber
  5. Snow Upon Our Graves
  6. Cinder

Line-up:

  • ?

Links: