Vijfendertig minuten blackened sludge uit Griekenland. Ik verwachtte daarbij weer een hoop toeters en bellen, die Griekse bands in het hardere segment vaker toepassen. Toch valt dat bij de Atheense groep Sun of Nothing wel mee. Episch en hard, dat is het wel. Dat is al gelijk duidelijk bij opener Liars in Wait. Goddomme, wat knalt dit openingsnummer je nietsvermoedende speakers aan gort. Verbeten gekrijs, een zagende sludgeriff, gebeuk op de drums, het begint allemaal veelbelovend. De vraag is dan of de heren dat niveau in de resterende acht minuten van dit nummer wel weten vol te houden, want de intensiteit is verschroeiend. Net op het moment dat je naar adem wilt happen doet deze band er nog een tand extra vergif bij in de vorm van een tempoversnelling. Het doet bijna denken aan hoe Wiegedood de laatste plaat opende. Maar dan… ontvouwt zich na vier minuten een eerste rustpunt en sleurt deze band je mee naar diepe wateren, waar ook een Ortega of oude Cult of Luna zich bevinden. Dit kan de band dus ook.
De band profileert zichzelf als blackened sludge. Dat dekt de lading wel grotendeels, al is er ook een flinke scheut post-metal in de nummers waar te nemen. Eigenlijk kun je het zien alsof de vroege Cult of Luna door een blackmetalbeul met een kapotte fles Ouzo te grazen is genomen. Die kenmerkende riffs en ritmiek van de eerste Cult of Luna-platen worden vergezeld van tergende krijsen. Dat alles zorgt ervoor dat het basisniveau qua agressie zich continu diep in het rood bevindt. En daar houden we wel van. In de basis zijn het vooral ritmische post/sludge riffs die gespeeld worden. Kwade tongen zouden van plagiaat spreken bij een nummer als After The Fall, maar als de band dan schakelt in tempo en dat vergezeld gaat van ijzingwekkende krijsen, gebeurt er toch wel iets bijzonders. Deze truc wordt op deze ep verschillende malen herhaald, maar verveelt nooit. Dat is ook deels omdat de band de nummers heel overtuigend, gemeend en intens brengt. Op Ghost culmineert dat tot een voorlopig hoogtepunt, vanwege de draaikolkzuiging die uitgaat van de felle climax. De wat stoffige, gruizige productie werkt ook goed op deze plaat; het geeft het geheel een naargeestige undergroundsfeer, die perfect aansluit bij de muziek van de band.
Maze is een EP die je het best in zijn geheel ondergaat, zo lijkt de plaat ook bedoeld. Je zult merken dat het continue gedreun, de bijna hypnotiserende riffs en zang je langzaam in een wurggreep nemen waar je niet meer uit kan, maar vooral niet meer uit wilt komen. Sun of Nothing heeft eerder al enkele cd’s uitgebracht, die totaal langs mij heen zijn gegaan. Ik ga die oude muziek zeker even beluisteren, want wat Sun Of Nothing met Maze heeft uitgebracht is echt klassewerk. De band presenteert Maze als EP, maar het kleinood duurt toch echt 36 minuten. Wij kennen geen cijfers toe aan een EP, anders had deze plaat zo’n 85 punten gescoord.
Label:
Venerate Industries, 2024
Tracklisting:
- Liars In Wait
- After The Fall
- Ghost
- Voidhanger
- Buried Endeavors
Line-up:
- lias Apostolakis – Zang
- Giannis Panoutsopoulos – Gitaar, effecten
- Andreas Starogiannis – Basgitaar
- Dimitris Zafiropoulos – Drums
Links: