Suicide Silence – The Black Crown
Century Media, 2011
Suicide Silence, toch wel één van de koplopers in het zogenaamde deathcore genre, staat met zijn derde album voor een moeilijke opgave. Enerzijds zijn ze trendsetters voor honderden andere bands die reikhalzend uitkijken naar een nieuw voorbeeld, anderzijds zijn ze hun eigen grootste concurrent geworden en ligt de lat erg hoog door hun eerste twee albums.
Het minste wat je kan zeggen over The Black Crown is dat het geen anoniem album is. Zelden hoorde ik zoveel efficiënte breakdowns en über-groovende riffs op één album. Ik vind het persoonlijk geen deathcore-album trouwens, dit is verschrikkelijk agressieve hardcore met death metal brutaliteit en sporadische grindcore-uitspattingen, omgeven door functionele melodieën. In tegenstelling tot doorsnee deathcore valt dit spectakel haast nooit stil. Alle meekrijsbare refreinen (Fuck Everything doet me wel ferm aan Hatebreed denken), doordreunende basgitaren die de leemtes overlappen en schreeuwerige vocalen samen overbruggen de verscholen rustmomenten. En dan moet je zeggen dat het daarnaast al helemaal een hyperkinetisch slagveld was waar menigeen nerveus van wordt.
Het blijft natuurlijk krachtpatserij en op zich is niet iedereen daarvan gecharmeerd. Suicide Silence beantwoordt op The Black Crown echter de roep naar variatie en inhoud. Maar hoe… Het valt me wat zwaar om in een nummer als Witness The Addiction Korn‘s Jonathan Davis te horen zingen. Prima stem heeft die, maar wat een ongemakkelijke combinatie! Smashed wordt opgeluisterd door Frank Mullen (Suffocation), al kon het even goed Chris Barnes geweest zijn, veel zou het niet uitmaken. Daarnaast zijn er ook enkele momenten waar atypische trance-effectjes bovengehaald worden. Meuh! Slecht gewoon. Waarom geeft Suicide Silence toe? De persoonlijke toets in de teksten is op zich meer dan genoeg.
Bij aanvang van dit album was ik volledig in de wolken met schitterende opgefokte potstampnummers als Slaves To Substance en Human Violence. Daarna proberen ze wat meer mainstream elementen in te bouwen en op zich valt het al bij al wel mee, maar wat moeten we met alweer een NWOAHM-band die net iets anders is dan de anderen? Mijn mening: Suicide Silence moet gewoon doen waar ze goed in zijn: verschrikkelijk harde beuknummers schrijven. Fuck dat horizonten verleggen, Suicide Silence is meester in het schrijven van knetterharde pitnummers, niet in het brouwen van wat het ook moge zijn dat de testosteron uit meer de helft van de nummers op The Black Crown haalt. Ik zou nog liefst van al een 50 geven om ze te provoceren, maar ik hou het toch maar netjes bij een “gewoon goed” quotering.
Tracklisting:
- Slaves To Substance
- O.C.D.
- Human Violence
- You Only Live Once
- Fuck Everything
- March To The Black Crown
- Witness The Addiction
- Cross-eyed Catastrophe
- Smashed
- The Only Thing That Sets Us Apart
- Cancerous Skies
Line-up:
- Christopher Garza – rhythm guitar
- Mitch Lucker – lead vocals
- Mark Heylmun – lead guitar
- Alex Lopez – drums
- Daniel Kenny – bass guitar
Links: