Suicide Silence – No Time To Bleed
Century Media, 2009
Suicide Silence kan intussen wel de populairste deathcore formatie van het moment genoemd worden. De band heeft al een EP en een full-length achter de rug, en vooral met die ene full-length (omgedoopt tot The Cleansing) hebben ze hoge ogen weten te gooien in het landschap der extreme metalen. Het nummer No Pity for a Coward is ondertussen bekend bij iedere opgepompte emo en Unanswered wordt naarstig meegezongen door fans van hardcore, metalcore en death metal. Hou dit nu even in gedachten… Inderdaad, er valt gemakkelijk te concluderen dat dit No Time To Bleed, het tweede album bij Century Media, een enorm geanticipeerde release is. Kan Suicide Silence het trucje nogmaals? Weten ze de extreme muziekfans ter wereld nog een keer door elkaar te schudden met hun muziek? Het antwoord is gemakkelijk: ja.
Het heeft wel een aantal luisterbeurten nodig gehad, maar na nog een aantal rondes begon het album naar boven te drijven. Bij de eerste luisterbeurt ging er een soort van teleurstelling door mijn gedachten. Het leek iets te veel een herhalingsoefening van het succesalbum twee jaar eerder, en geen enkel nummer sprong er echt bovenuit. Maar na wat rondjes door de speler maakte de teleurstelling plaats voor tevredenheid en zelfs opwinding. Ik moet concluderen dat het album qua songsterkte over de gehele lijn stabiel is. Als ik dan toch een minder nummer moet aanduiden, is het Wasted, een instrumentale breakdown opgefleurd met samples, bedoeld als sfeerversterker. Dit nummerkomt aan als een hoopje mest in een snuif deodorant. Iedere Suicide Silence-adept mag opgelucht ademhalen, want het album ligt ook qua geluid in de lijn van de voorganger. Zanger en bijna icoon Mitch Lucker blaast zelfs de zwaarste slaapkamerpitters weg met snijdende screams en harde grunts, en als de zang het niet doet, klaart de fabuleuze productie dat wel. Mijn complimenten voor Machine (o.a. Lamb of God), die de knoppen beheerde. Ook de breakdowns mogen niet vergeten worden. Waar de band vroeger wel eens beschuldigd kon worden van die iets te centraal te stellen in zijn songs, zitten ze er nu iets subtieler in verborgen. Een andere subtiele toevoeging is het bedreigende getokkel op de gitaren in het nummer Lifted.
Zo, kan Suicide Silence dingen naar de titel ‘meesters van het genre’? Zijn ze even genredefiniërend als Killswitch Engage dat was (is?) voor de metalcore stroming? Ik begin zo onderhand te denken van wel. Ze zijn er in ieder geval voor de tweede maal in geslaagd om een album uit te brengen dat je van het begin tot het einde bij de keel grijpt, je hard tegen de muur beukt en je leeggebloed achter laat. Voor de mensen die nu nog niet volledig overtuigd zijn: ga heen en luister naar de kwaliteit van tracks als Your Creations, opener Wake Up of het dreigende Lifted. Ik ga voor nog een rondje, met de vuist hoog in de lucht.
Tracklisting:
- Wake Up
- Lifted
- Smoke
- Something Invisible
- No Time To Bleed
- Suffer
- …And Then She Bled
- Wasted
- Your Creations
- Genocide
- Disengage
Line-up:
- Mitch Lucker – vocalen
- Mark Heylmun – gitaar
- Chris Garza – gitaar
- Dan Kenny – bas
- Alex Lopez – drums
Links: