Striborg – Trepidation
Displeased Records – 2007
Trepidation is alweer de vierde promo van Striborg die ik ontvang in een halfjaar. En dat heeft zijn plus- en zijn minpunten. Het project Striborg is mij velen malen beter bevallen dan dat ik ooit had gehoopt en er zit ook een stijgende lijn in mijn waardering voor de muziek. Maar de muziek van Striborg lijkt steeds toch wel veel op elkaar. Dus hoe schrijf ik over deze plaat een review waarin voor de lezer duidelijk naar voren komt wat het verschil is? De muziek die Sin Nanna ons brengt bestaat namelijk steeds uit dezelfde elementen: Saaie, ietwat slechte monotone drumpartijen, hypnotiserende doch ook lichtelijk saaie gitaarrifs, hoge, iele, hese vocalen, aardige spookachtige keyboardmelodieën en een flinke zompige ruis. Maar ik ga het proberen..
Wat direct opvalt aan Trepidation is dat deze plaat begint met een raar intro die totaal niet bij Striborg past. De ondersteunende melodie is wellicht wel ‘spooky’, maar de geluiden kan ik niet plaatsen. Het daarop volgende nummer, Journey of a Misanthrope, wekt ook al enige verbazing. Zeer primitieve ‘taktaktak’-drums overstemmen de rest van de muziek geheel. Op de achtergrond zijn toetsen en een flinke ruis te horen, de vocalen van Sin Nanna treden af en toe naar voren en als je goed luistert zitten in die brij daar ver achter de irriterende drums ook ergens gitaarlijnen verstopt, maar echt veel valt er allemaal niet van te maken. Raar, want Trepidation bevat recenter werk dan Mysterious Semblance en dat vind ik het beste Striborg werk dat ik ken.
Maar goed, we gaan verder met onze dwaaltoch door mysterieuze Australische wouden. Het derde nummer, Reaping the Fields of the Black Death, is eigenlijk een beethe hetzelfde verhaal. Veel te harde, simplistische drums met op de achtergrond een dikke ruis waaruit soms iets naar voren doomt. Later op de cd wordt dit gelukkig allemaal wat beter; De drums verdwijnen weer wat meer naar de achtergrond en de ruizige mengeling van snaarinstrumenten, keys, gewoon ruis en de vocalen treden weer wat meer naar voren zoals we het gewend zijn van Striborg. Waarmee Trepidation zich echter wat onderscheidt van de andere Striborgplaten die ik heb besproken is dat de vocalen niet slecht een kreet of krijs zijn die af en toe boven de muziek uitkomen maar wat meer richting (zang)lijnen gaan. Ook zijn de drums wat afwisselender en lijkt de productie iets helderder. En door deze iets betere productie is dat drumwerk ook wat beter te horen. Wellicht bedoeld dus maar dat had meneer beter niet kunnen doen. De drumpartijen zijn namelijk niet al te strak maar wel erg saai en simpel en Sin Nanna laat nogal es een steekje vallen. Een positieve noot valt met het titelnummer. Deze doet mij de eerste twee minuten namelijk verdomd veel denken aan Judas Iscariot; En dat is gaaf, dat heerscht. Jammer genoeg verzandt dit nummer na die tijd in weer meer van hetzelfde. En dan niet zozeer meer van hetzelfde zoals Striborg normaal klinkt, maar zoals dit album klinkt.
U begrijpt het al. Aan de stijgende lijn van waardering voor Striborg die per plaat die ik hoorde hoger kwam te liggen is met Trepidation een einde gekomen. De lichte verbetering van productie ten opzicht van het andere werk en de toename in afwisseling in de drums (hoe miniem ook) is Striborg met deze plaat niet ten goede gekomen. Gelukkig is Sin Nanna na deze plaat weer meer richting ouder werk gegaan anders voorzag ik nog wat saaie en vervelende promo’s.
Deze re-release is naar mijn mening eigenlijk een beetje zonde van het geld, de tijd en de grondstoffen die erin gestoken zijn. Misschien dat de diehard Striborg-fan deze muziek kan waarderen maar die heeft waarschijnlijk de eerste persing al in zijn/haar cd-kast staan.
Tracklist:
- Pavor Nocturnus
- Journey of a Misanthrope
- Reaping fields of the Black Death
- Black Gaia
- Dismal Snow set in the Sombre Forests
- The Everlasting one of the Forest
- Winter Frost, Hail and Snowfall
- Trepidation
- Catawampus
- Whispering Spirit
Line-up:
- Sin Nanna
Links: