Striborg – Solitude
Displeased Records – 2007
Het is pas enkele maanden geleden dat ik de vorige full-length van Striborg, Ghostwoodlands, besprak en nu zit alweer de opvolger van deze plaar in mijn cdspeler. Na een kort onderzoek kwam ik echter achter dat het heerschap Sin Nanna er wel vaker een handje van heeft om meerdere full-lengths per jaar uit te geven onder de naam Striborg.
Je zou verwachten dat op zo’n korte termijn meerdere releases uitbrengen afbraak doet aan de kwaliteit, maar dat is deze keer bij Striborg niet het geval
Nou was ik eigenlijk al behoorlijk te spreken over Ghostwoodlands, Solitude bevalt mij beter. Maar nou bevinden deze twee platen zich ook niet exact in hetzelfde muzikale straatje. Was de vorige plaat van Striborg nog een black metalalbum met flinke ambient inslag, Solitude is eigenlijk een (black) ambient release geworden. En deze subtiele stijlwisseling heeft geen windeieren gelegd. Had ik het bij de vorige release van dit project nog over ‘rommelige drums’ en ‘behoorlijk dikke ‘stofzuigerruis’, zowel de productie als het geluid en het instrumentale spel zijn er met Solitude in vergelijking tot Ghostwoodlands behoorlijk op vooruit gegaan.
De muziek die Striborg met dit album aflevert is dus geen metal meer. Het bestaat uit lange monotone gitaarlijnen die ondersteund worden door rustige simpele drumpartijen. Hier overheen ligt nog steeds een redelijk dikke en zompige ruis maar de verschillende instrumenten, melodielijnen en elementen zijn er gemakkelijker uit te vissen dan bij Ghostwoodlands. Verder doemen nog steeds met regelmaat best aardige en sfeerverhogende keyboardpartijen op uit deze brij. De vocalen tekenen zich wel wat sterker af tegenover de instrumenten dan bij de vorige schijf maar ze zijn nog steeds zeer ingetoomd. De drumpartijen zijn wellicht nog wel het grootste verbeterpunt. Nou komen er op deze schijf geen, echte, uptempo stukken voor en zijn de drums nog steeds simplistisch dus waarschijnlijk waren ze niet al te moeilijk om in te drummen, ze zijn niet meer zo rommelig. Eigenlijk klinken ze best redelijk.
Zoals gemeld is de muziek van Striborg er in meerdere opzichten dus op vooruit gegaan. Maar ik betwijfel ten zeerste of Solitude wel aan een wat groter publiek besteed is dan zijn voorganger. Het geluid en de productie zullen voor velen nog steeds een ondoordringbare barrière vormen. Ook is de muziek wat aan langdradige kant. Veel nummers zijn langzame slepende speurtochten door een muzikaal moeras van rond de tien minuten of langer. Wel bevatten meerdere tracks op deze cd bevatte zeer aardige intermezzo’s met mooie keyboardlijnen maar ook dit zal waarschijnlijk niet velen over de streep trekken. Want je moet nog steeds door een redelijke kluif heen bijten (luisteren).
Tracklist:
- Ektoplasmic Dreams
- Solitude
- Pernicious Paths Of Perception
- The Untouched Land
- Doppelganger
- The Failure Of Human Nature
- The Grandeur Of Melancholy
- Homosapiens Devoid
Line-up:
- Sin Nanna – All instruments and Vocals
Links: