Stratovarius – Elements pt. 1
Het Finse Stratovarius draait inmiddels ook al weer een lange tijd
mee; zo lang dat de vijf heren twee jaar, na de tour voor het laatste
album ‘Infinity’, besloten een pauze in te lassen. Het tussendoortje
‘Intermission’ luidde de pauze in, en toen werd het stil rond de band.
Voor gitarist Timo Tolkki een mooi moment om in alle rust zijn tweede
solo-album uit te brengen (‘Hymn to Life’), en zanger Timo Kotipelto
verraste vriend en vijand met zijn eersteling ‘Waiting for the Dawn’,
maar naarmate de tijd verstreek ging het bij veel fans toch weer
kriebelen. Nu is het wachten voorbij, en draait ‘Elements’ al een
aantal dagen standaard zijn rondjes in de cd-lade.
Maar is dit album het lange wachten waard geweest? Enerzijds wel, anderzijds
niet; althans, bij het eerste gehoor. De cd begint lekker standaard
met ‘Eagleheart’, wat ook de eerste single was. Het gaat hier om een
typisch, ouderwets sterk Stratovarius-nummer. Double-bass, virtuoos
gitaarwerk, alles wat zo gaaf is aan deze Finse band zit erin. De
stilte had niet beter doorbroken kunnen worden. Maar wat hierna
gebeurt is opzienbarend. ‘Soul of a Vagabond’ is een loom, slepend
nummer met een hoofdrol voor traag baswerk en strijkers. Ik ben niet
de beroerdste, maar dit is een nummer waar ik in eerste instantie niets
mee kon aanvangen. Na een luisterbeurt of vijf, zes, echter, wil de
boel wel wennen, maar echt goed vind ik het nog steeds niet.
Het navolgende ‘Find your own Voice’ is gelukkig weer een absolute kraker
van de eerste orde. Ontiegelijk snel werk, met bijna te hoge zang.
Ik zou iedereen willen aanraden dit nummer over de hoofdtelefoon te
beluisteren, zodat dan het weergaloze, chaotische en gestoorde
keyboardwerk van Jens Johansson ook uitkomt.
‘Fantasia’ dan; wederom traag, doch sneller dan ‘Soul of a Vagabond’,
en episch en lang. Het duurde even vooraleer ik hier aan gewend was,
maar uiteindelijk grijpt dit nummer je toch. Na een rustig middenstuk
(met geluidsfragmenten uit de film ‘The Neverending Story’) barst de
boel weer los. Gaaf! ‘Learning to Fly’ is dan weer een snelle beuker.
Ouderwets goed dus. Waar ik echter al bang voor was gebeurt dan ook.
Weer een traag nummer; dit maal een ballad in de vorm van ‘Papillon’.
Niet slecht, maar zeker niet waanzinnig. ‘Stratofortress’ is een hele
snelle instrumental, die mij enigszins doet denken aan de Griekse Sirtaki.
Gezellig en humoristisch.
Het titelnummer, dan. ‘Elements’ verrast door de lange speelduur (twaalf minuten!) en
het gebruik van vette koren. Meeslepend, duister en dreigend, met alle
elementen waarom Stratovarius tot één van mijn favoriete bandjes behoort.
Kippenvel gegarandeerd. Ben ik echter de enige die het einde erg op
‘Mother Gaia’ van het vorige album vindt lijken? De cd eindigt met een
mooie, maar volstrekt onspectaculaire ballad (‘A Drop in the Ocean’).
‘Elements pt. 1’ is uiteindelijk een vreemde cd geworden. Mijn verwachtingen
zijn slechts gedeeltelijk ingelost. Enkele nummers hadden er van mij
niet op hoeven te staan (‘Papillon’), en persoonlijk mis ik een paar echte
snelle krakers. Na meerdere luisterbeurten wordt het gelukkig allemaal
beter. Voor de fans is dit echter een verplichte aankoop. Voor de rest
kan het denk ik geen kwaad om de cd bij de platenboer eerst eens
kritisch te beluisteren. Zal mij benieuwen hoe deel twee zal klinken…..
Tracklist:
1 Eagleheart
2 Soul of a Vagabond
3 Find your own Voice
4 Fantasia
5 Learning to Fly
6 Papillon
7 Stratofortress
8 Elements
9 A Drop in the Ocean