Toch al op het randje wat Zware Metalen betreft komt Stone Temple Pilots nu met een, in de basis, volledig akoestisch album. Zonder stekker spelen is echter geen onbekend terrein voor de band. Niet alleen speelde men in de hoogtijdagen – 1993 om precies te zijn – een MTV Unplugged show, ook stond er met tracks als Creep en Wonderfull al wat semi-akoestisch werk tussen de vaak best stevige krachtakkoorden op de reguliere albums. Een opvallende keuze is het echter niettemin, vooral nu Perdida pas het tweede album is dat de band uitbrengt met zijn nieuwe zanger, voormalig Dry Cell-zanger en X Factor USA-deelnemer Jeff Gutt.
Op het titelloze album dat Stone Temple Pilots in 2018 uitbracht hoorden we al dat Gutt de klank en frasering van de betreurde Scott Weiland behoorlijk benadert. Dat is op Perdida niet anders en door de instrumentatie mogelijk zelfs nog beter te horen. Luister bijvoorbeeld eens naar hoe hij het eerste couplet van de titeltrack aanpakt en dan met name in zijn keuzes om een noot wel of niet aan te houden. De twijfels die ik toch wat heb bij dit album zitten dan ook niet zozeer in de kwaliteit van de zang – die is hoog -, maar meer in de uitwerking van het concept.
De titel van de plaat is Spaans voor verlies en deze werpt volgens Dean DeLeo de schaduw van de sombere sfeer van het album voor zich uit. De plaat is een weerspiegeling van alles wat de bandleden de laatste tijd hebben doorgemaakt: “You have to live it to write it”, zo deelt hij ons mee. De platenmaatschappij voegt daar nog aan toe dat het album de luisteraars op een emotionele en muzikale reis wil nemen langs loslaten en opnieuw beginnen. Dat klinkt allemaal heel zwaar, somber en vooral diep. En juist daar lijkt de schoen bij tijd en wijle wat te wringen.
Three Wishes en (vooral) het jazzy I Didn’t Know The Time zijn dan toch een stuk mooier in hun meanderende zoektocht naar verlichting. En juist wanneer het ook van de heren zelf eens iets minder diepgravend mag zijn zoals in het eenvoudige liefdesliedje She’s My Queen lijkt de band echt in zijn kracht te komen. Licht psychedelisch en voorzien van fraaie vrouwelijke achtergrondzang overtuigt deze song nog het meest.
Doorheen het album worden overigens minder voor de hand liggende instrumenten als fluit, saxofoon, gitarron en zelfs Marxophone ingezet om de nummers van extra sfeer en nieuwe invalshoeken te voorzien. In de bijna croonend gezongen titeltrack is die rol voor een bij de titel passende Spaanse gitaar. De toevoeging is een mooi accent in wat in hoofdzaak toch een reguliere Amerikaanse rocksong blijft. You Found Yourself While Losing Your Heart blijft wellicht nog het dichtst bij het gekende Stone Temple Pilots-geluid. Helaas laat Gutt na de voorzet die het fraaie couplet is in te koppen met een ijzersterk refrein. Het mooi emotionele gitaarspel dat de track afsluit had meer verdiend.
Het is misschien wel typerend voor het album dat sterke momenten afwisselt met meer generieke rocksongs. Perdida is bij vlagen mooi, maar zelden schrijnend. Het is ook een herfstige plaat in een tijd dat de bloemen alweer opkomen. En juist die paradox had ik graag wat meer terug gehoord in de liedjes zelf.
Score:
75/100
Label:
Rhino Entertainment, 2020
Tracklisting:
- Fare Thee Well
- Three Wishes
- Perdida
- I Didn’t Know The Time
- Years
- She’s My Queen
- Miles Away
- You Found Yourself While Losing your Heart
- I Once Sat At Your Table
- Sunburst
Line-up:
- Jeff Gutt – Vocalen
- Dean DeLeo – Gitaar
- Robert DeLeo – Basgitaar
- Eric Kretz – Drums
Links: