Stabbing Westward? Echt waar? ja, het klopt. Deze Amerikaanse band bestaat al dik dertig jaar, en is binnen metalkringen in Europa althans nooit echt doorgebroken. In het zog van Nine Inch Nails, in het straatje van Marilyn Manson en Static-X, maar vooral in de meer EBM & electroscene deed de band het vrij aardig in Amerika. Ik leerde de band kennen toen ik de Spawn soundtrack in huis haalde in 1997, waarop het nummer Torn Apart stond. Aardig was dat. Stabbing Westward bracht dit jaar zijn vijfde langspeler uit, na 19 jaar stilte.
Normaal ben ik geen superfan van dit soort muziek. Rockgerichte, lichtvoetige, relatief vlot wegluisterende electro/industrial gitaarmuziek met catchy ritmes en kleverige refreinen. Filter, Senser, Zeromancer, tot zo ver lukt het nog, maar verder kom ik niet. Anders is het met dit album, dat zowaar in de jaarlijst zal eindigen, kan ik jullie nu al vertellen. Stabbing Westward heeft namelijk een album vol pakkende nummers gemaakt, met een zeer grote dosis kwetsbaarheid en zelfreflectie, in die mate dat het een blijvende indruk maakt. Bitterzoet, de eigen hypocrisie niet vermijdend, in nummers die vaak een volledig (geblokkeerd) proces van omgaan met trauma’s, verdriet en boosheid in drie à vier minuten bevat. De opbouw en uitvoering van de nummers matcht perfect met de teksten, teksten die zeer integer en authentiek gebracht worden. De cleane zang van zanger Christopher Hall doet ook helemaal niet vermoeden dat hij geboren is in 1965 trouwens. Deze man klinkt een stuk jonger, en ook de teksten doen vermoeden dat het iemand is die wil beginnen met aan zichzelf te werken. Zet je dus vooral over het feit dat hij dik in de vijftig is. En ok, dat positief ingestelde is zeker niet altijd aanwezig. I Am Nothing (de titel alleen al), daar wordt serieus in ontlaadt. Net als in Damaged Goods, een nummer dat eerder klinkt alsof het komt van iemand die het allemaal heeft opgegeven, of toch eventjes.
I know you wanna save me
Like an orphan that you’ve rescued off the street
And for years you’ve tried to shape me
Into something I could never be
And every time I fail you
I could see the disappointment in your eyes
I know your frustration will turn into hatred
Once you’ve realized
I’m damaged goods
I can’t be saved
I’m damaged goods
To be thrown away
I’m damaged goods
Shattered inside
I’m damaged goods
So don’t even try
To save me
Echt positief zijn de teksten niet, maar de mate van zelfinzicht doen toch hopen dat het allemaal goed komt. Zeker als je de kwetsbaarheid hoort en leest, krijg je als luisteraar toch heel sterk de indruk dat de fase van bewustwording zo goed als compleet is en er stilaan hoop komt op gedragsverandering. Iets wat veel luisteraars kan beroeren door herkenning en inspireren om mee te veranderen. Zelfs een nummers als Push, een luisterlied zonder al te veel rock of metal, maakt zeer veel indruk:
I never truly believed that I deserved you
Why would someone like you love someone like me?
I felt this self-destructive need to test you
To justify my insecurities
So I pushed and I pushed ’till you noticed me
Then I pushed and I pushed just to make you scream
Then I push and I push until I pushed you away
Geen doorsnee materie voor de lezen van Zwaremetalen, maar ik kan het jullie zeker aanraden. Het feit dat je het kunt beluisteren in het bijzijn van niet-metal-liefhebbers is zeker een pluspunt. Ik hoop de band zeker ooit live aan het werk te zien, hetgeen zal afhangen van het feit of Christopher Hall de keelkanker zal overwinnen die hij momentele bevecht.
Score:
86/100
Label:
COP International, 2022
Tracklisting:
1. I Am Nothing
2. Damaged Goods
3. Cold
4. Push
5. Wasteland
6. Control Z
7. Crawl
8. Dead & Gone
9. Ghost
10. The End
Line-up:
- Christopher Hall – Zang, gitaar, keyboards, drummachine
- Walter Flakus – Keyboards
- Carlton Bost – Bas
- Bobby Amaro – Drums
Links: