SQY – Demon Incite
Panacea Records, 2010
Een nieuwe plaat van SQY staat altijd hoog in mijn “die moet ik gaan luisteren”-lijstje. Meestentijds maakt bij het beluisteren de nek zwiepende bewegingen, stampen de voeten op de vloer, klagen de buren steen en been en krijg ik spontaan zin in een ritje op de motor en wat koude biertjes. Neerlands hoop in bange rockdagen draait alweer negentien jaar mee en levert constante kwaliteit. Het nieuwe album Demon Incite stelt mij echter teleur. Plotseling klinkt SQY als een doodgewone rockband. Ging in het verleden de voet af en toe van het gaspedaal, nu is dat een cd lang het geval. Wat overblijft is blues georiënteerde rock van bovengemiddelde kwaliteit, maar daar was al zoveel van en van het oude SQY zo weinig…
Sequoyah heette de band bij de start, maar omdat het zo vaak verkeerd werd geschreven werd veranderde dat na een paar jaar in SQY Rocking Team en dat Rocking Team kwam erbij omdat dat lekker klonk en mooi in het logo paste. Nu is er een ander logo en mogen we gewoon SQY zeggen. Met Demon Incite brengt men de zevende cd uit. Wat verder nog opvalt is dat er in de loop der jaren slechts éénmaal een bandlid werd gewisseld, dat pleit altijd wel voor een band, vind ik.
Ik denk dat SQY muzikaal en muzikaal-technisch verbeterd is. De jongens laten duidelijk horen dat ze meer zijn dan een horde wild beukende doordreuners. Jammer genoeg is daarmee ook de spanning en sensatie, die gedurende optredens zo nadrukkelijk aanwezig is, weggevallen. De vocalen zijn subtiel, fraai uitgewerkt en veelal meerstemmig en met koortjes. Het gitaarwerk is verfijnder en meer in de muziek opgenomen. De ritmesectie is veel meer onderdeel van het geheel en in het muzikale web ingesponnen. Qua compositie van de nummers lijkt men meer terug te grijpen op classic rock en is de hardrock en vuige rock ’n roll nog maar bij vlagen te bespeuren.
Wil SQY een breder publiek aanspreken, is het een vorm van muzikale evolutie of raken de mannen gewoon op leeftijd? Ik mag het ze binnenkort zelf gaan vragen in een interview dat natuurlijk ook op Zware Metalen gepubliceerd zal worden. Maar nadat ik de cd een aantal malen achter elkaar gedraaid heb, verdwijnt het gevoel van teleurstelling niet. Sterker nog, heimwee naar het oudere werk neemt per draaibeurt toe. Jawel, het is goeie rock en het krijgt dan ook uiteindelijk best nog wel een goed cijfer mee, maar persoonlijk ben ik teveel een muzikaal feestbeest en kan ik daarom niet ten volle genieten van Demon Incite. Is dit een positieve ontwikkeling of een stapje terug? Ik kan het jullie niet vertellen. Oordeel zelf maar. “Rock moet Rollen” fluister ik zacht voor me uit en plaats de cd weer in het hoesje en op een plek in de verzameling.
Tracklisting:
- Hell Yeah!
- High Roller
- 1000 Years
- Space Chick
- Broken Dreams
- Red Room Of Fears
- Unbroken
- Over The Edge
- Liquid Devil
- Through Hell And Back
Line-up:
- Harald van Kruysdijk – Vocals, guitars
- Joost Deeben – Vocals, guitars, synthesizer
- Martijn Mansvelders – Vocals, bass, piano
- Wim Deeben – Drums
Links: