Lange nummers, polyritmische maatvoeringen en zweverige stukken. Dit zijn vaak typerende kenmerken van progressieve rock. Grote voorbeelden in dit genre zijn natuurlijk Dream Theater, Karnivool en het inmiddels wat oudere Rush. Dit jaar voegt een nieuwe speler van “down under” zich toe aan deze lijst: Southern Empire.
De geschiedenis van deze Australische band is ietwat onduidelijk. Vermoedelijk zijn ze begonnen ergens na 2013, toen toetsenist Sean Timms na zeventien jaar afscheid nam van Unitopia. Het gelijknamige debuutalbum werd in 2016 uitgebracht. Op 20 juli dit jaar komt het tweede studioalbum uit: het bijna 70 minuten durende Civilisation.
Het zal geen makkelijke recensie worden. Er zijn maar vier nummers op deze plaat met stuk voor stuk een vrij lange speelduur. Het meest lange nummer bedraagt maar liefst een krappe dertig minuten!
Het eerste en tevens het kortste nummer Goliath’s Moon, begint met een intro van een oude plaat en wordt na twintig seconden abrupt onderbroken. Hier start het nummer en is de band voor het eerst te horen. Een redelijk zachte start en zelfs een beetje funky. In de refreinen doet het mij dan juist weer denken aan Incubus. Rond de drieënhalve minuut komt er een fijne onderbreking met een licht polyritmisch tempo. Het echt progressieve werk blijft in dit nummer nog wel een beetje uit en de track is zeer licht verteerbaar.
Waar het in het eerste nummer ontbrak aan polyritmiek, wordt dit uitbundig ingehaald met Cries For The Lonely. Vanaf het begin op de toetsen tot aan de overige instrumenten verder in het nummer: de luisteraars krijgen een hoop progressieve riffs te verwerken. Het heeft een erg hoog Dream Theater-gehalte, zonder dat er iets gekopiëerd wordt. Dit klinkt al een stuk beter!
Dan het nummer wat een album opzichzelf zou kunnen zijn: The Crossroads. Van wereldmuziek tot oosters, van soft rock tot progressieve rock en zelfs een flamenco-achtig stuk. Er gebeurt een hoop in deze episode van een track. De riffs kinken wel goed doordacht en de vele individuele stukken zijn krachtig. In het geheel mis ik zo nu en dan de connectie met elkaar.
Het album eindigt met het ruim tien minuten durende Innocence & Fortune. Opnieuw is het licht verteerbaar en eigenlijk een plaat waarmee je kan bijkomen van de rest. Rond de acht minuten komt er een grappige afwisseling. Een beetje jolig, maar briljant geschreven riff op de toetsen en gitaar.
Om eerlijk te zijn heb ik nog steeds moeite om een gedegen mening te vormen over het album. De muziek is goed, de artiesten zijn stuk voor stuk indrukwekkend, maar toch ontbreekt er iets in het geheel om mij echt enthousiast te maken. Ik kan er alleen niet mijn vinger op leggen wat dan het ontbrekende element is. Het is daarentegen wel knap om met slechts vier nummers een volwaardig album neer te zetten.
Ik ben erg verdeeld en misschien schaaft mijn mening nog bij. Voor nu vind ik Civilisation goede elementen hebben met indrukwekkende artiesten op de instrumenten. Hoewel de zang eenvoudig klinkt, is het zuiver en past het bij het geheel. Dit is voor mij alleen niet genoeg om dit een memorabel album te maken.
Score:
66/100
Label:
GEP, 2018
Tracklist:
- Goliath’s Moon
- Cries For The Lonely
- The Crossroads
- Innocence & Fortune
Line-up:
- Danny Lopresto – zang, gitaar
- Cam Blokland – gitaar, zang
- Jez Martin – basgitaar, zang
- Sean Timms – keyboard, zang, saxofoon
- Brody Green – drums, zang
Links: