Sophist – Dissolution

Geschreven door op 08-02-2020 om 22:11.

Als zijnde black/grind uit Canada prijst Sophist zichzelf aan. Heel veel meer valt er ook niet over te zeggen. Deze band is in 2019 opgericht en is dus pas ontstaan. De teksten gaan over nihilisme, alchemie en het occulte. Alchemie mag dan de pseudo-wetenschap zijn van het maken van goud, deze band heeft de kunst nog niet uitgevonden. Dit is brons, op zijn best. Verder is het toch echt de categorie oud ijzer, waar de band moet worden ingedeeld. Een dik half uur aan spielerij is op schijfje gezet en aan de wereld voorgesteld. Antaeus is een band waar het aan doet denken.

Solve et Coagula start met dubbele kicks op midtempo, met een productie waar een jaren ’80 thrashband jaloers op is. Voor deze muziek geeft het een nogal brijerig effect. De gitaargeluiden zijn amper te onderscheiden. Veel dissonante tonen op de basgitaar dienen zich aan. De zanger doet denken aan het ter ziele gegane Sa Meute, maar dan met minder talent. Het is een wat vermoeide roep om aandacht en de lange uithalen vervelen al vrij snel. Vooral omdat de beste man vals grunt/roept. Ja, het bestaat dus. De riffs zijn zeer eenvoudig maar er zit af en toe een leuk idee bij. Meestal zijn het simpele akkoordenprogressies die je voor je a-examen mag leren. Op Unholy Dissolver bijvoorbeeld. Een lichte melodieuze toevoeging volgt nog op het einde, maar is maar van korte duur. In Nihilum Redactus gaat over in de matig geproduceerde brij met simpele loopjes die nog steeds geen indruk weten te maken. De drums zijn wat computerachtig, en de overgangen zijn nogal vreemd. Luister ook hier eens Nihilum in Redactus, waar je de structuur compleet kwijt bent door de harde overgangen. Grind wordt hier opgevat als drukte en ruis, maar het is allemaal zo onbestemd, dat het luisteren naar deze plaat voorbij vliegt, zonder dat je opvallende passages hoort. Prima Clavis heeft dan weer wat interessantere riffs in de aanbieding. Ditmaal goed afgestemd met de vocalen, die ineens wel goed klinken. Deze lijn is een stuk interessanter dan wat op de rest van het album te horen is.

Eentonig, simpel en saai eigenlijk, deze release. Consistent is het geluid dan weer wel. Het zijn drie muzikanten die best wat ideeën hebben, maar dit is nog lang niet volwassen. Ietsje langer oefenen en iets beter uitschrijven van de nummers zijn de tips voor Sophist. De band wil het simpel houden is het statement. Dat mag, maar kom dan wel met iets interessanters. Hier zullen maar weinig zielen gelukkig van worden.

Score:

55/100

Label:

Niflhel Records, 2020

Tracklisting:

  1. Solve Et Coagula
  2. It Will All Vanish in an Instant
  3. Tearing Doves in Two
  4. We Are Each Our Own Devil
  5. Unholy Dissolver
  6. In Nihilum Redactus
  7. Prima Clavis
  8. Watching from Below
  9. When Hyperventilation Turns to Aspiration
  10. Crowning Achievement

Line-up:

  • Davis Hay – Drums
  • Mike Sparks – Gitaar
  • Helge Lipphardt – Basgitaar

Links: