Album nummer zeven voor de band rond Benji Webbe. Skindred maakte in 2002 furore met zijn lawaaierige album Babylon, een instant classic en de grondlegger voor Ragga Rock, een genre dat trouwens maar weinig interessante bands opleverde. Buiten Raggadeath ken ik er trouwens geen die zich richting metal oriënteerden. Skindred manoeuvreerde zich trouwens ook steeds meer richting stadiumrock en dat leverde enkele zeer matige platen op de laatste jaren. Napalm Records nam de band recent onder zijn hoede, dus we hopen op meer vuurwerk.
Het zag er in ieder geval goed uit, met de aankondiging dat Phil Campbell (Motörhead) meespeelt op het nummer Machine, maar we beginnen met het titelnummer. Een bombastisch ingeluid nummer met stadionambities, electro en rockerige rijmelarij die uitnodigt tot handjeklap en o-o-o-o-o-meezingen. Nog een koebelletje erbij voor de plattelandsmensen en stilaan staat iedereen Graspopgewijs mee te swingen. Van Ragga is weinig sprake, des te meer van Amerikaanse post-grunge en massaproductie ‘metal’, met een diepgang van een navel gevuld met pluisjes. Machine levert nog wat gebalde rockvibes, helaas met het verrassingseffect van een tiende generatie Volkswagen Golf. Skindred heeft zichzelf duidelijk nog maar eens gekopieerd op het meest verkochte papier. Ideaal voor de grote festivals, want iedere doorsnee rocker en metalhead die op honderd meter van het podium zijn drankje nuttigt, zal dit gewoon heel gezellig vinden. De alternatieve looks en de souvenirs naar ragga rock maken het des te leuker en geven de vele toehoorders ook even de kans om het onderwerp van de gesprekken te verleggen van de warmte en de kinderen naar politieke topics en de gekleurde medemens.
Een heel dun en simplistisch plaatje zonder uitdaging, met een hoog hitgehalte en commerciële ambities die zeker verzilverd kunnen worden. Ongevaarlijk, zo goed als geen testosteron, gladjes zonder echt catchy te zijn… Ideaal om rock en metal opnieuw een stapje dichter bij Pinkpop en Rock Werchter te brengen. Heel middelmatig en lichtvoetig, maar net daarom uitermate goed gedaan. Super productie trouwens, heel typerend ook voor dit soort van wegwerp ‘rock/metal’. Aanrader voor fans van Awolnation en Imagine Dragons, maar dan met een gitaar of twee, een frontman die echt sublieme raps kan maken en een band die geniaal ritmisch uit de hoek kan komen (maar het al vijftien jaar niet meer doet).
Score:
60/100
Label:
Napalm Records, 2018
Tracklisting:
- Big Tings
- That’s My Jam
- Machine (ft. Gary Stringer)
- Last Chance
- Tell Me
- Loud And Clear
- Alive
- All This Time
- Broken Glass
Line-up:
- Benji Webbe – Vocalen, Synths
- Daniel Pugsley – Bas
- Mikey Demus – Gitaar, Vocalen
- Arya Goggin – Drums
Links: