Met Silver Dust zitten we bij een niet-alledaags geval in metalland. De Zwitserse band bestaat al sinds 2013 en gooit met Symphony Of Chaos een vijfde album op de markt. Heel bekend zijn ze niet in onze contreien, ondanks touren met grote namen als Lordi, Moonspell of Rotting Christ (en dat zijn nochtans geen gelijkaardige bands). Misschien omdat er volgens mij geen middenweg is: je houdt van de muziek en het imago, of je moet er helemaal niet van weten.
Wat dat imago betreft speelt het theatrale een grote rol. Frontman en zanger/gitarist Lord Campbell (een ex-hockeyprof trouwens) is een soort statige boogeyman met buishoed, en ook drummer Mr Killjoy houdt wel van de nodige wansmaak. Mr Killjoy is sinds januari dit jaar trouwens terug van weggeweest. Nieuw is dat natuurlijk allemaal niet: gemaskerde theatrale (shock) rockers vind je al vijftig jaar in alle subgenres van de rock en metal: van de brave Kiss– en Ghost’ers over mime-adepten als Alex Harvey en mister shockrock Alice Cooper himself tot ijskonijn Marilyn Manson en de creepy figuren van Lordi en Gwar en andere angstaanjagers als Mayhem, Slipknot, Avatar, Marduk, Behemoth of King Diamond. Je zou je bijna afvragen of er nog wel bands zijn die het zonder mascara kunnen.
Trekken ze dit door naar de rest van het album? Voor een deel wel hoor. Dat dreigende en griezelige sfeertje, die koorstemmen, wat orkestratie, grunts, keyboards, een occasionele technodrum en zelfs heuse death metal, metalcore en industrial elementen dringen door, zoals in het titelnummer. Maar ook het muzikale niveau blijft hoog! Wat maakt dat je hier op zijn minst van iets origineels, speciaals en gevarieerds kunt spreken dat dan weer niet voor iedereen even toegankelijk is. Maar voor mij wel, dit is nog een stuk beter dan het vorige album Lullabies dat ik hier ook van een recensie mocht voorzien.
Ondertussen zit Silver Dust bij platenmaatschappij M&O Music. Die bezorgt Zware Metalen nog geen albums ter review, maar men was wel onmiddellijk bereid me de muziek in hoge kwaliteit te bezorgen zodat een recensie wel mogelijk is. Puik werk!
Dit is een album waar je je weinig kunt bij voorstellen door er gewoon over te schrijven. Je moet dit echt horen. En vertrekken van het oogpunt dat bands als Ghost, Rammstein, System Of A Down, Machine Head en Sepultura (de intro van het instrumentale Down zal je zeker aan het Cavalera-werk doen denken) door de blender worden gehaald en overgoten met de sinistere en tegelijk soms melancholische stem van Lord Campbell. Een mengelmoes die leidt tot meestal midtempo nummers met uitschieters richting complete razernij of een gevoelige ballade. Jawel hoor, Goodbye is het enige rustpunt op dit album. Gewoon een songfestivalballade met veel piano in het begin maar uitgroeiend tot een epos met uitgebreide arrangementen.
No Matter How Far Away zit een beetje in het straatje van Salve Regina. Gaat van traag en melodieus tot de eerder genoemde complete razernij. Ook hier is zo’n creepy circusriedeltje opnieuw aanwezig. Net als in de afsluitende bonustrack in de taal van Molière (Frans dus…), Le Squelette Crâneur, waarin na een heel zacht begin nog eens alles uit de kast wordt gehaald om je dan verdwaasd achter te laten: wat heb ik hier de voorbije twaalf nummers nu niet allemaal gehoord en doorstaan. En het schiet me te binnen dat ik in mijn recensie van Lullabies het ook had over “circus” en “razernij”. Silver Dust blijft trouw aan zichzelf.
Zeker nog te vermelden als groot pluspunt: de productie! Ondanks de veelheid aan elementen komt elk instrument loepzuiver en keihard uit je luidsprekers. Zwaar dreunende drums, donderende gedowntunede riffs, de grafstem van Lord Campbell, de grunts, de synths: alles net in de gepaste hoeveelheid: niets dat overheerst, niets dat teveel op de achtergrond is gemixt. Geen idee hoe ze dit live kunnen evenaren. Er zal op zijn minst een synthesizer mee het podium op moeten en de nodige orkestratie en koorstemmen “live on tape” meegebracht moeten worden.
Ook al ben ik eerder fan van classic rock, NWOBHM, glam rock en traditionele metal, met Symphony Of Chaos houdt Silver Dust twaalf nummers lang in een totaal ander subgenre mijn aandacht vast, luisterend met open mond en compleet murw geslagen nadien. Geen doordeweekse hardrock, geen ellenlange solo’s, geen eenvoud maar een album waar over elk detail nagedacht is, met een enorme geluidsmuur, met zowel losgeslagen gitaren als klassieke arrangementen, met een spannend en dreigend sfeertje. Ik mis zelfs het gebrek aan gitaarsolo’s niet echt (in Lucifer’s Maze is er wel een, één van de beste nummers ook trouwens).
Dit komt op nummer één in mijn albumlijst van 2025 en zal daar waarschijnlijk blijven. Hoog tijd dat deze band een grotere plaats in het metallandschap inneemt. Hoedje af voor dit album.
Score:
86/100
Label:
M&O Music, 2025
Tracklisting:
- Fire!
- Salve Regina
- I’m Flying
- Symphony of Chaos
- I Saw Your Light
- Down
- Goodbye
- Lucifer’s Maze
- Devil’s Dance
- The Masters of Fright
- No Matter How Far Away
- Le Squelette Crâneur (bonustrack)
Line-up:
- Lord Campbell – Zang, gitaar
- Kurghan – Bas
- Neiros – Gitaar
- Mr Killjoy – Drums
Links: