Self-Inflicted Violence – The Sanctimonious Hypocrites of Reality
Art of Propaganda, 2014
Het debuut van het Britse eenmansproject Self-Inflicted Violence uit 2009, A Perception of Matter and Energy, vond ik behoorlijk sterk. Postrock en depressieve/suicidal blackmetal in een vrij progressieve uitvoering, inclusief zang die op het intrieste en apathetische af was. Naar The Sanctimonious Hypocrites of Reality werd uitgekeken.
The Sanctimonious Hypocrites of Reality is geen herhaling van de debuutplaat geworden. De psychedelische invloeden zijn nog sterker richting postpunk opgeschoven, met een extra creatieve lading downers (dat is wel een constante bij Self-Inflicted Violence). Soms sluimerend doomy, soms gewoon swingend en op het funky gevoel af. De zang zal voor velen – terecht – het grootste punt van discussie worden, want niet iedereen is gebaat bij een dosis nonchalant en breekbaar gebrachte cleane zang die zo emotieloos is als de composthoop achter in mijn tuin die ieder jaar groter en groter lijkt te worden. Een nummer als Blender heeft een melodielijn die bijzonder memorabel is. Denk Germ, voorzien van rauwere zang (naast de typische breekbare cleane zang) en iets meer tempo. Voor mij het beste nummer op deze plaat. Noumenon en het stevigere Lost mogen eveneens gehoord worden, waardoor het zwaartepunt van deze plaat toch vooral op het tweede gedeelte komt te liggen. Persoonlijk blijf ik toch liever refereren aan de debuutplaat voor wie nieuwsgierig zou zijn naar dit soort van weerloze passief-agressieve, postpunkrockerige depriblack, maar deze kan er ook mee door.
Tracklisting:
- Influx
- Duplicate
- Blender
- Noumenon
- Siren
- Carousel
- Recluse
- Lost
Line-up:
- 1,4,1,13
Links: