Schizoid Lloyd – The Last Note in God’s Magnum Opus
Blood Music Records, 2014
Schizoid Lloyd, de naam klinkt alsof het een figuur is uit “The Garbage Pail Kids”, een humoristische kaartenserie van virtuoos getekende stripfiguren. De naam is goed gekozen want de plaat is schizoïde en heeft de vrolijkheid en virtuositeit van een kinderstrip. Toch raak ik op The Last Note in God’s Magnum Opus meerdere keren de draad kwijt door de vele tempo- en gedaantewisselingen van de band.
Haarlemmers noemen zich met trots “muggen”, een geuzennaam voor buitenstaanders die hen van kleingeestigheid bestogen. Bij Schizoid Lloyd is er van kleingeestigheid geenszins sprake. De band gaat zelfs zo ver dat diens curiositeit hier en daar op mij te overmatig overkomt. Hierdoor is de muziek moeilijk te plaatsen, de enige vergelijking die ik kan trekken is dat met de eerste cd van Mr. Bungle (dit komt waarschijnlijk ook door het veelvuldige gebruik van een circusorgeltje). Bij Schizoid Lloyd volgen de tempo- en stijlwisselingen elkaar in rap tempo op; het kan echt daadwerkelijk alle kanten opgaan. Daarbij heeft de band een voorkeur voor stijlen waar menig metalband zich niet aan waagt. Circusorgeltjes, kersthits, reggea, kerkmuziek, dub, funk en opera; het passeert allemaal de revue, niet zelden in hetzelfde nummer. Soms werkt dit (zoals bij Suicide Penguin, Christmas Devil en Avalanche Riders), maar in een aantal gevallen is bij mij de irritatiegrens toch wel bereikt. Bijvoorbeeld bij het nummer Misantrophe Puppet, dat begint als een etherisch metalnummer met Queen-achtige opera waar halverwege funk om de hoek komt kijken met raps en een musicalkoor. Vervolgens draait het nummer weer terug naar operametal om daar vanuit te komen in freakfolk met een sitar. Om dan weer te veranderen in… je begrijpt mijn punt. Opvallend is dat dit nummer weer wordt opgevolgd door een pianoliedje in de stijl van Coldplay. Hier wordt dan gek genoeg niet geëxperimenteerd. Gas wordt ook teruggenomen met Prodigal Son, een kitscherige maar mooie ballad met operazang, strijkers en een Spaanse gitaar.
Kortom eclectisch. Toch beheersen de heren deze muziekstijlen tot in de puntjes. Waarschijnlijk hebben de meesten ook wel een professionele opleiding achter de rug. Hierdoor verdenk ik Schizoid Lloyd soms van, zoals dat in de voetbal heet, “galleryplay”: laten zien hoe goed je kan spelen dikwijls ten koste van het resultaat. Hoewel er mensen zijn die daarvan kunnen genieten, wil de meerderheid allereerst dat hun team wint. Zo ook met muziek: het merendeel wil gewoon goede nummers horen. Virtuositeit tilt muziek naar een hoger niveau, maar uiteindelijk tellen de nummers. Op mij komt het over dat Schizoid Lloyd dat niet altijd begrijpt. Desondanks is het een spannende plaat geworden die zeker een kans verdient.
Tracklisting:
- Suicide Penguin
- Christmas Devil
- Avalanche Riders
- Misanthrope Puppet
- Film Noir Hero
- Amphibian Seer
- Cave Painter
- Chicken Wing Swans
- Citizen Heard
- Prodigal Son
Line-up:
- Ruben Kuhlmann – Zang
- Remo Kuhlmann – Gitaar, Zang
- Thom Lich – Gitaar, Zang
- Guus van Oosterum – Basgitaar, Zang
- Silas Baldur van Bezu – Keyboard
- Boy van Ooijen – Drum
Links: