Opgericht in 1985. Te situeren ergens tussen de eerste en de tweede golf van black metal. Eén van de grondleggers van zowel de moderne black metal (tweede golf) als van thrash metal én death metal zoals we die nu kennen. Betrokken bij het ontstaan van het grote Sepultura in de jaren ’80 (hoewel later een serieuze vete ontstond tussen beide bands). Door Euronymous (Mayhem) genoemd als een belangrijke stylistische inspiratie voor de blackmetalscene van zijn tijd (vnl. gebruik van corpse paint en metalen pinnen). Gecoverd door Satyricon op Rebel Extravaganza. Geïnterviewd op MTV toen die zender nog met muziek bezig was. Goed voor een volledige pagina in Dayal Pattersons invloedrijke boek Black Metal – Evolution of the Cult. Door Beherit, Impaled Nazarene en bepaalde leden van Gorgoroth genoemd als een essentiële invloed op hun muziek.
Dat zijn behoorlijk wat indrukwekkende adelbrieven. En toch wilde Sarcófago vooral gewoon veel lol en lawaai maken, en tegen zoveel mogelijk schenen schoppen en heilige huisjes neerhalen. De invloed op het huidige metaluniversum is zeker niet te onderschatten, maar van enige vorm van subtiliteit kan je de band toch ook écht niet beschuldigen. Ik heb zijn directe, ongecompliceerde en authentieke aanpak altijd zeer gewaardeerd, al is de muziek niet altijd even genietbaar. Agressief, rauw, beestachtig, gewelddadig en blasfemisch, dat vat het een beetje samen. Zo klonk het debutalbum I.N.R.I. in 1987, en zo klonk ook de zwangenzang, de EP Crust in 2000. Tussendoor werd wel geëxperimenteerd met meer gepolijste, meer toegankelijke technische death (The Laws of Scourge, 1991), maar zelfs op dat album konden/wilden Lamounier en de zijnen dat ruwe underground geluid niet van zich afwerpen.
Het Amerikaanse Greyhaze Records, dat ook andere Braziliaanse cultbands als Vulcano en Mystifier onder de arm genomen heeft, is al enkele jaren bezig met het heruitbrengen van de volledige Sarcófago-discografie. Zo werden onder andere I.N.R.I., The Laws of Scourge en The Worst uitgebracht op verschillende dragers (cassette, vinyl, CD, digitaal). In 2019 is het dus de beurt aan Sarcófago‘s allerlaatste exploot: de elf minuten en veertig seconden “lange” EP Crust. Deze wordt nu aangeboden op vinyl en cassette.
Crust gaat verder waar Hate (1994) en The Worst (1996) ophielden, namelijk met ultrasnelle, geprogrammeerde drums, chaotisch gitaarwerk en vervormde, demonisch klinkende diepe vocalen die op geen moment te verstaan zijn. Alles wordt duidelijk in het werk gesteld om het de luisteraar niet makkelijk te maken. Het is een verwoestende massa geluid die op je afkomt en hoewel er tragere passages (Sonic Images of the New Millennium Decay) en eenvoudige riffs (Day of the Dead) te onderscheiden zijn, zijn het vooral de extreme spervuurmomenten (vnl. op F.O.M.B.M. (Fuck Off the Melodic Black Metal!) en Crust) die deze EP vormgeven.
Deze heruitgave is vooral een hebbedingetje voor de liefhebber van extreme muziek in het algemeen en de Sarcófago-adept in het bijzonder. Aangezien dit enkel uitkomt op cassette en vinyl, is het ook niet geschikt voor iedere muziekliefhebber. Overbodig zou ik het niet willen noemen, maar essentieel is het zeker niet. Wat ik wel nog wil toevoegen is dit: als je houdt van extreme, ongepolijste metal, moet je Crust zeker eens een kans geven. De Crust uit 2000 of die uit 2019 zijn identiek, dus maakt niet uit. Crust verlegt behoorlijk wat grenzen (zeker in 2000) en is hoe dan ook de moeite van een luisterbeurt waard. En het kost je slechts een kleine twaalf minuten!
Label:
Greyhaze Records, 2019
Tracklisting:
- Sonic Images of the New Millennium Decay
- Day of the Dead
- F.O.M.B.M. (Fuck Off the Melodic Black Metal!)
- Crust
Line-up:
- Wagner (Antichrist) Lamounier – Stem, gitaar
- Gerald (Incubus) Minelli – Basgitaar, stem
Links: