S-Core – Gust of Rage
Drakkar, 2008
Nee, ik heb het niet echt op de gemiddelde moderne metalband. Niet omdat ze niet true zijn ofzo, maar omdat ze allemaal de belangrijke aspecten van hun muziek uit het oog verliezen. Zo maakt Unearth vette nummers en helpt ze omver met een watjesproductie, en compenseert Dagoba zijn matige composities met een onomstotelijke muur van geluid. God, wat was dat dan ook een opluchting toen Greaser One voor het eerst door mijn speakers knalde.
De metalcorestroming (vooral de luisteraars) heeft ook last van dit euvel. Wanneer een band nieuw is en tempowisselingen gebruikt die ook maar een klein beetje op breakdowns lijken, heet het al metalcore. Zo ook S-Core. Onzin, zeg ik u. De Franse band is gewoon een goede representant van de nieuwe groove-georiënteerde metalstromingen, en treedt hiermee in het voetpad van onder andere Pantera, Soulfly en Machine Head. Nu treden op het eind vorig jaar verschenen Gust of Rage op de grooves en het brute stempartijen na slechts sporadisch vergelijkingen met die bands, en doet de klank meer denken aan landgenoten Dagoba. S-Core‘s no nonsense aanpak (slechts een enkel moment clean gezang en geen keyboards) raakt je echter een stuk harder in het gezicht, en in vergelijking met die band wint S-Core het op de lange termijn tevens met afstand.
Voor de eeuwigheid houdbaar is het niet, dat geef ik toe, maar al zeven luisterbeurten weet telkens weer een ander nummer mijn nekspieren grondig in beweging te laten komen, en waar draaide metal in essentie ook alweer om? Precies. Zo mogen van mij meer bands het doen.
Tracklisting:
- Greaser One
- Gust of Rage
- Requiem for a Dying Race
- It Takes…
- Misanthropie and Mean
- Me and the World
- A Whole Life
- Buried
- Rising Terror
- …to Become a Man
- In Memoriam
- Worst of All
- Pangenesis
Line-up:
- Jean Christophe – Vocals
- Bertrand – Guitars
- Thomas – Guitars
- Matthieu – Drums
- Myron – Bass
Links: