Rosetta – A Determinism of Morality
Translation Loss Records, 2010
Het voordeel van in een redactie werken, met een brede muzieksmaak, is dat je soms over de veilige grenzen van je eigen smaak heen moet durven kijken. Op die manier heb ik me verdiept in postrock, doom en ja, zelfs deathcore. Sommige zaken blijven echter buiten schot. De zogenaamde post-versies van hetgeen Neurosis teweeg heeft gebracht. Te weinig geblaat en te weinig inhoud en sfeer, in mijn oren. Alleen kun je niet ontkennen dat er in ieder (sub)genre bands zijn die je raken en een persoonlijke pionier zijn. Dit is er zo een. Rosetta.
Deze band zal wel ingedeeld worden bij één of ander “post”-genre, wat me eigenlijk niet kan schelen (wie kan het überhaupt nog wat schelen…). De nummers worden geluidsmatig voorzien van een energiek drummende slagwerker die er eigenzinnige drumpatronen op nahoudt. Gitaargewijs is het enorm sfeerscheppend, dromerig, meeslepend, ontroerend zelfs. De zang moet je er bij nemen. Een schreeuwende sludge-manier van exhaltering, zonder screamo-toestanden. De nummers kennen zowat allen een geduldige opbouw, zonder dat het voorspelbaar wordt. Plotwendingen zijn intens, gevoelig… maar hebben qua beleving evenveel impact als de uitgestelde spanningsbogen die ze voorafgaan. Het Mono-principe.
Voor fans van Neurosis, Isis, Cult of Luna en nog enkele anderen, al vermoed ik dat de modale metalhead die wel eens verleid wordt door de minder screamerige postrockbands of grondgerichte shoegaze hier ook kan van genieten. Zeker een band om live te aanschouwen.
Tracklisting:
- Ayil
- Je N’en Connais Pas la Fin
- Blue Day for Croatoa
- Release
- Revolve
- Renew
- A Determinism of Morality
Line-up:
- Michael Armine – Vocals, Programming
- J. Matthew Weed – Guitars, Violins
- David Grossman – Bass
- Bruce McMurtrie Jr. – Drums
Links: