Rhapsody – The Dark Secret (MCD)
(SPV Steamhammer / Magic Circle Music, 2004)
Een goedendag, en welkom bij de Teleac-cursus “Hoe bespreek ik een 5-track MCD aan de hand van een 1-track promo in vijf handige stappen.”
- Stap 1: men neme de 1-track promo en stopt die in cd-speler of cd-rom lade.
- Stap 2: men leze de begeleidende bio en luistert naar de muziek die uit de speakers schalt.
- Stap 3: kom er na zo’n drie luisterbeurten (mogen er ook meer of minder zijn, doch wordt minimaal één luisterbeurt aangeraden) achter dat de muziek van Rhapsody nog steeds hetzelfde klinkt als altijd, met uitzondering van de bezwerende stem van Christopher Lee.
- Stap 4: concludeer aan de hand van het beluisterde Unholy Warcry dat de resterende vijf nummers net zo zullen klinken als al het andere materiaal van Rhapsody en schrijf daar een recensie over.
- Stap 5: krijg wroeging hierover en wacht tot de volledige MCD in de winkelbakken ligt om er na aanschaf alsnog een echte recensie over te schrijven.
Natuurlijk is bovenstaande een bak flauwekul. Flauwekul is het echter ook wat platenmaatschappijen tegenwoordig doen om de kopieerdrift tegen te gaan. Er wordt door de gehele cd heen gepraat (Nuclear Blast) of er worden nummers na driekwart afgeschaft of als één aan elkaar geregen als ware het slechts één track (AFM, voor mij beiden de beste oplossing), en nu dit. Ik snap dat het kopieergebeuren lastig is voor labels, maar op deze manier wordt het geven van een objectieve mening over een schijf voor de recensent vrijwel onmogelijk gemaakt, waardoor een label de uitgebreide promotie door middel van schrijven door de pers pas kan verwachten als de desbetreffende cd goed en wel in de winkels ligt. De magazines en e-zines worden vervolgens verweten achterhaald nieuws te brengen omdat iedereen die schijf toch al in huis heeft, en zo is de cirkel weer rond. Voor beide partijen is het geen voordelige situatie, durf ik dan te stellen. Maar genoeg gezeverd, terug naar Rhapsody.
The Dark Secret, de 5-track voorloper van het in september te verschijnen Symphony of Enchanted Lands pt. II klinkt inderdaad als een opsomming van al het oudere werk. Weer wordt de luisteraar bombastische metal voorgeschoteld, aangevuld met koorpartijen, orkesten en barokke invloeden. Het is al zo vaak eerder gedaan, maar nog nooit met zo veel klasse. Het materiaal klinkt duisterder dan voorheen, en doet regelmatig denken aan de moeder van alle bombast-soundtracks, waarmee ik natuurlijk het grensverleggende Conan the Barbarian van Basil Poledouris bedoel. Unholy Warcry, geopend door de vertellende stem van mr. Lee, is een typische Rhapsody-kraker, net als het tweede Thunder’s Mighty Roar. Guardians of Destiny is wat rustiger, met meer folk-invloeden. In Sacred Power of the Raging Winds mag Lee nog eens de Saruman uithangen, en laat Turilli eens te meer horen wat voor een wereldgitarist het is. Non ho Sonno, uiteindelijk, is een cover van het legendarische Italiaanse Goblin.
Op de bonus-DVD die zich bij de limited edition bevindt staan een aantal leuke interviews met de band, Christopher Lee en manager Joey DeMaio (Manowar), The Emerald Sword Saga Movie (een amateuristisch in elkaar gedraaid filmpje wat kort en bondig het verhaal van de Emerald Sword Saga uit de doeken moet doen) en een 5.1 surround mix van Unholy Warcry. Vooral de limited edition is voor de fans verplichte kost. Ik vraag me alleen af of Rhapsody er nog wel fans bij zal winnen op dit oude vertrouwde pad.
Tracks:
- Unholy Warcry
- Thunder’s Mighty Roar
- Guardians of Destiny
- Sacred Power of the Raging Winds
- Non ho Sonno
Line-up:
- Fabio Lione – vocals
- Luca Turilli – guitars
- Alex Staropoli – keyboards
- Patrice Guers – bass
- Alex Holzwarth – drums
Links: