Wat fijn dat deze band nog steeds bestaat. Ik leerde Rancid kennen in hun periode dat ze een split uitbrachten met het legendarische NOFX en dat was gewoon een geweldige match. We zijn pakweg vijftien jaar later en het is tijd voor langspeler nummer negen. Voor wie Rancid de voorbije jaren gevolgd heeft, is er echt niets nieuws onder de zon.
Sinds de start van dit millennium hebben deze Amerikanen enorm aan hun sound liggen schroeven. De gitaren klinken wat zoeter, het geheel klinkt wat meer Dropkick Murphys en over het algemeen zit er wat minder venijn in deze punkrockband. Toch gaan we Rancid daar niet op afrekenen, want wat zijn deze korte nummers verdraaid lekker. Hier en daar een track die wat op de oppervlakte blijft drijven, zoals Buddy, maar over het algemeen zit er een erg lekkere vibe op dit album en ben ik eigenlijk al mee vanaf opener Track Fast en het enorm catchy Ghost of a Chance. Met Where I’m Going krijgen we zelfs een melange van ska en warme bluesrock, wat contrasteert met iets gemenere tracks als Farewell Lola Blue of Make It Out Alive.
Van mij hoor je dus niet al te veel kritiek op deze nieuwe plaat. Goed, dit is misschien iets te zoet om nog een The Exploited-fan te kunnen boeien, maar wie in het vaarwater van NOFX nog een leuke release zoekt, is aan het juiste adres met deze nieuwe langspeler van Rancid.
Score:
80/100
Label:
Epitaph Records, 2017
Tracklist:
- Track Fast
- Ghost of a Chance
- Telegraph Avenue
- An Intimate Close Up of a Street Punk Troublemaker
- Where I’m Going
- Buddy
- Farewell Lola Blue
- All American Neighborhood
- Bovver Rock and Roll
- Make It Out Alive
- Molly Make Up Your Mind
- I Got Them Blues Again
- Beauty of the Pool Hall
- Say Goodbye To Our Heroes
- I Kept A Promise
- Cold Cold Blood
- This Is Not The End
Line-Up:
- Tim Armstrong – Gitaar
- Matt Freeman – Bas, zang
- Lars Frederiksen – Gitaar, zang
- Branden Steineckert – Drums
Links: