Raised Fist. Voor menig metalhead was Raised Fist een van die hardcorebands die geil was. Dedication en Sound Of The Republic uit 2002 en 2006 waren snoeiharde, uitzinnig agressieve vol bekrachtigende hardcore amfetaminen (met een metalsound). Get This Right!, Dedication, Between The Demons en de meer catchy nummers zoals Perfectly Broken en Killing It zijn ware klassiekers ten huize Alfvoet. Het feit dat Matte Modin drummer werd in 2006 (ex-Defleshed, ex-Dark Funeral) deed me alleen maar dromen van nog meer memorabele albums van Raised Fist. Matte is (volgens mij) nog steeds één van de allerbeste drummers ooit namelijk. Maar helaas, de hardcore pudding zakte in elkaar en na Veil of Ignorance uit 2009 hoefde ik niets meer te weten van deze band. Matte is er ondertussen niet meer bij, maar ik wou de nieuwe plaat wel eens horen en zien of ik verkeerd was ze tien jaar lang te negeren.
Het antwoord is kort en krachtig. NEEN. Ik had geen ongelijk. Raised Fist is verder afgedwaald van het hardcorepad, het is zelfs op het hardrockpaadje terechtgekomen. De nadruk ligt meer op de teksten, die steeds meer bestaan uit rapmetalpogingen waarmee de band intellectueel uit de hoek wil komen. Heel wat beeldspraak die niet bijzonder diepgaand is, telkens om de actualiteit te beschrijven of emotionele doorbraken en avonturen waarmee de band zijn luisteraars een vorm van herkenning wel bezorgen. Het is allemaal heel doorzichtig. Ook de extreem voor de hand liggende uitspraken over vermeend racisme en maatschappijkritische commentaren veroorzaken bij mij vooral cynische “goed gevonden hoor” reacties. Allemaal heel erg matig. Het gaat zelfs van matig naar mottig als de band begint te vertellen dat ze Raised Fist zijn, dat ze een lange weg afgelegd hebben, dat niet iedereen ze leuk vindt, dat het echt wel heel erg lastig hebben … zucht. Ja, dat willen we echt wel keer op keer horen, ga maar bij Lionheart staan, die hebben ook die ziekte de laatste tijd.
Niet alleen inhoudelijk is het matigheid troef, de rockerige “anthems” zijn voorspelbaar en ontdaan van alle agressie, power en daadkracht. Enkel de herkenbare, zure strot van voorman Hagman is de moeite waard, zolang hij niet de US rapper aan het uithangen is. Iets wat meer wel dan niet het geval is op Anthems. Het is dan ook een van de grootste teleurstellingen van het jaar, zelfs de Formule 1 referentie op Into This World zal daar niets aan veranderen. De mate van positieve energie die de band brengt staat recht omgekeerd evenredig ten opzichte van de score. Hoog tijd dat de Zweden eens ernstige door elkaar geschud worden en de hun beheersing verliezen, dit soort van makke hardcore is voor de hardere muziekliefhebber een slap aftreksel van wat het ooit was. Dan nog liever Green Day, tien keer per dag.
Score: 
65/100
Label:
Epitaph Records, 2019
Tracklisting:
- Venomous
- Seventh
- Anthem
- Murder
- Into This World
- Shadows
- Oblivious
- Polarized
- We Are Here
- Unsinkable II
Line-up:
- Alexander Hagman – Zang
- Daniel Holmgren – Gitaar
- Jimmy Tikkanen – Gitaar
- Andreas Johansson – Basgitaar
- Robert Wiiand – Drums
Links: