Psyopus – Odd Senses
Metalblade Records, 2009
Nu beschouw ik mezelf als een zeer open-minded metalliefhebber met een gezonde interesse voor minder voor de hand liggende metal (sub)genres. Groepen waarvan velen zeggen dat het te chaotisch, te weird, te extreem of te technisch is, zijn juist vaak bands die ik wel weet te waarderen. Heel af en toe kom ik echter ook artiesten tegen die zelfs mijn grenzen van ruimdenkenheid overschrijden. Zoals jullie wellicht al kunnen raden is dit Psyopus één van die bands die valt binnen die categorie.
Psyopus levert met dit Odd Senses hun derde full-length af. Hun vorige straalschijf zijnde Our Puzzling Encounters Considered was een op zijn minst erg interessante eerste kennismaking voor mij met deze extreme band. De muziek die deze Amerikaanse weirdo’s op ons afvuren eist zeer veel van de luisteraar! De muziek valt het best te omschrijven als schizofrene ultra technische mathcore, denk aan het oudere werk van Dillinger Escape Plan maar dan in het kwadraat qua waanzin. Luister maar eens naar tracks als Medusa en Duct Tape Smile. Het lijkt soms wel alsof de gitarist gewoon vanaf de eerste seconde aan een drie minuten durende ADHD solo begint waarop de rest van de muzikanten reageert door ieder met zijn instrument even neurotisch en fragmentarisch te werk te gaan. Het nummer Boogeyman is een erg origineel nummer dat door ingenieus copy/paste werk met samples overkomt als een krankzinnige collage van menselijke stemmen overgoten met zeer intense mathcore. De muziek knalt werkelijk uit je speakers mede door de zeer vette moderne productie. Technisch gezien is deze band enorm indrukwekkend, maar doordat er elke tien seconden een nieuwe riff,tempo of break op je wordt afgevuurd is het heel moeilijk om herkenningspunten in de muziek te vinden.
Na meerdere luisterbeurten beginnen de puzzelstukjes bij mij beetje bij beetje op hun plaats te vallen, maar easy listening voer is het bepaald niet. Ik heb persoonlijk best wel waardering voor de zeer intense songs die deze Amerikanen produceren. Ik vrees echter dat de meeste metalheads niet door deze muur van waanzin heen kunnen luisteren. De muziek is immers te vergelijken met een dolgedraaide achtbaanrit die je ondersteboven van de ene bocht in de andere gooit zonder dat je je ergens aan kunt vasthouden, de meeste mensen worden er doodziek van maar de diehard liefhebbers kunnen van deze extremiteit geen genoeg krijgen. Eerst luisteren is dus de boodschap, maar speciaal is het zeker wel. Bands als deze doorbreken de grijze massa en houden de scène spannend voor zij die houden van een het buitengewone.
Tracklisting:
- .44
- Medusa
- The Burning Halo
- Duct Tape Smile
- X and Y
- Boogeyman
- Imogen’s Puzzle Pt 3
- Choker Chain
- Ms Shyflower
- A Murder to Child
Line-up:
- Brian Woodruff – Vocals
- Jason Bauers – Drums
- Chris Arp – Guitar
- Michael Horn – Bass
Links: