Profane Elegy – Herezjarcha

Geschreven door op 03-09-2025 om 21:29.

Ik noem het bijzonder en toch ook wel gek dat dit uit Bangor, Pensylvannia afkomstige viertal Profane Elegy nu al komt met een promopakket met daarin alle nieuws omtrent de volwaardige opvolger van het in 2023 verschenen When All Is Nothing. Dit Herezjarcha komt immers pas, in eigen beheer dan nog, uit in januari 2026. Het zal wel één of andere stunt wezen, niet? Zo denk ik er toch over.

Intussen ben ik al gestart met het beluisteren van die plaat die vol met black metal zou staan en alles bezingt wat met haat, misantropie, leegte en nog zo veel meer te maken heeft. Bands als Mayhem, Woods Of Ypres, Swallow The Sun en Emperor blijken de inspiratiebronnen te zijn voor deze vier donkere individuen. De heren spreken zelfs over het feit dat net dit album wel eens voor een nieuwe erfenis zou kunnen zorgen. Het zal me benieuwen.

Heerlijk ruw, rauw en bijzonder opzwepend wordt het eerste thrashy/blackmetalnummer ons voor de voeten geworpen. Snerpende gitaren, schuurpapieren keelreutels maar vooral een erg brute drumpartij doet me op een alleraardigste manier kennismaken met dit Amerikaanse gezelschap. De baspartij gorgelt er trouwens ook lekker tussendoor. Exuent Omnes heeft zo toch heel wat elementen die me doet vermoeden dat het verdere verloop niet zal inboeten op smerigheid. Finesse ontbreekt het Profane Elegy volledig op dit Herezjarcha. In eerste instantie doet het allemaal wat Marduk-iaans aan maar dan doen bezwerende cleane koorpartijen hun intrede en snap ik de knipoog naar een Woods Of Ypres wel voor een stuk.

Nochtans worden alle vergelijkingen weer duchtig aan gruzelementen gemept door de heer Sean M, want op Haunted blijft er van een Woods Of Ypres of Swallow The Sun niks meer over. Ook het gortig soleerwerk komt toch uit een andere hoek, net als het melodieus twinlead gebeuren op het einde van dit nummer. Op een wijze die Old Man’s Child niet vreemd zou zijn start dan The Accuser. Een akoestische gitaarpartij maakt de vergelijking misschien ook wat treffender. As My Heart Turns To Ash, het topnummer van dit album, laat je dan weer een meer atmosferische, symfonische kant van de band horen die door gebruik van erg goed uitgevoerde cleane vocalen opnieuw weet te verbazen. Deze bijna niet te overtreffen vocalen komen nog eens terug op het voorlaatste nummer: And Then We Are Gone.

Begrijpen wie begrijpen kan, maar nu al het volwaardige promopakket aanbieden voor een plaat die pas voor release staat gepland in januari 2026 vind ik een beetje onzin. Kijk ik naar mezelf dan ben gewoon te benieuwd om dat pakketjes te laten liggen en zwengel ik de plaat toch al aan. Zo kom ik tot volgende eindconclusie namelijk dat deze Amerikanen van Profane Elegy met Herezjarcha, wat trouwens een zelf verzonnen woord is en een verkleving zou moeten zijn van “arch-heretic”, een erg sterke afwisselende blackmetalplaat gemaakt hebben. Te beluisteren, jaarlijst materiaal! Maar van welk jaar dan? 2026? Het zal me worst wezen.

Score:

90/100

Label:

Eigen beheer, 2025

Tracklisting:

  1. Exuent Omnes
  2. Haunted
  3. The Accuser
  4. As My Heart Turns To Ash
  5. I AM
  6. Immutable
  7. And Then We Are Gone
  8. Herezjarcha

Line-up:

  • Mikael L – Zang, orkestratie
  • J Gulick – Gitaar, orkestratie
  • David G – Bas, orkestratie
  • Sean M – Drum

Links: