Een feniks in vuur en vlam, een onheilspellende albumtitel en een bandnaam die niet gelijk vrolijke associaties met zich mee brengt. Klinkt goed, toch? De powermetalband Primal Fear heeft een nieuwe plaat en gezien mijn nog pas net gevonden interesse voor dit genre, leek dit mij een uitstekende kans om mij nog verder in deze muziekstroom te verdiepen. Het nieuwe album, Apocalypse, is verschenen op 10 augustus en alweer het twaalfde album van de Duitsers. Weer zo’n oudgediende in de lijst van power metal. Niet wetende wat ik van de band kan verwachten, ben ik het album meerdere malen gaan luisteren om zo tot een grondig oordeel te kunnen komen.
Het album opent mysterieus met de titeltrack, waar in het begin een hartklopping en kerkklokken een duistere atmosfeer verspreiden. Na zo’n twintig seconden voegt zich hier een koor bij en dat maakt het allemaal nog wat onheilspellender. Zo rond de minuut zijn de drie gitaristen, bassist en de drummer te horen in een meeslepende riff, die voortborduurt op de melodie in de eerste helft.
Het tweede nummer, New Rise, begint met het kapot vallen van glas en een stevige riff op de gitaar. Langzaam bouwt dit op naar een climax als de zang van Ralf Scheepers zich toevoegt na zo’n tien seconden. De falcetto die zijn strot uit komt… Allemachtig, wat indrukwekkend! Bij de twintig seconden gaat het nummer dan echt van start: het dubbele baspedaal gaat als een idioot tekeer, de gitaren riffen er flink op los en het tempo zit er goed in. Een erg machtig nummer met veel dynamiek, krachtige zang, flink zware drums en een duelerende gitaarsolo waar je u tegen zegt. Hopelijk kunnen de mannen met de overige nummers ook zo’n verpletterende indruk maken!
Het hoogtepunt dat het eerste en tweede nummer tezamen brengt, vind ik helaas niet helemaal terug op de rest van het album. Daarmee is niet gezegd dat de rest slecht is, verre van dat! Zo luistert The Ritual prima weg en geeft een beetje een jaren tachtig gevoel, gaat het bloed goed pompen van Blood, Sweat & Fear, en barst Supernova van de melodische gitaarriffs op een wat rustiger tempo. Het nummer Hounds of Justice is ontzettend pakkend en heeft de potentie van een meezinger. De orkestratie die Magnus Karlsson toevoegt aan het nummer Eye of the Storm geeft een prachtige sfeer en draagt geweldig bij aan het vertellen van het verhaal, iets dat zanger Ralf zeer goed kan.
Eigenlijk is er weinig op of aan te merken op Apocalypse van Primal Fear. De nummers zijn goed en sluiten mooi op elkaar aan, er is voldoende afwisseling en de duur van het album is met vijftig minuten ook dik in orde. Het is theatraal, melodisch, stevig en de solo’s zijn verpletterend. De zang is zuiver en heeft bij vlagen een rauw randje. De uithalen zijn belachelijk hoog en komen soms zelfs in de buurt van Rob Halford (Judas Priest). Het album in zijn geheel is een prima stukje herrie dat ook niet zou misstaan als deze in de jaren tachtig uitgebracht zou worden.
Toch geeft de plaat het gevoel dat de band vooral doet waar het goed in is en de standaard hanteert voor power metal. Alsof men niet bereid is de grenzen op te zoeken en bij het vertrouwde recept blijft. Aan de andere kant: als je weet dat je iets goed kan, waarom zou je het veranderen? Wat mij betreft is het dan ook een geslaagd album.
Score:
76/100
Label:
Frontiers Music, 2018
Tracklist:
- Apocalypse
- New Rise
- The Ritual
- King of Madness
- Blood, Sweat & Fear
- Supernova
- Hail to the Fear
- Hounds of Justice
- The Beast
- Eye of the Storm
- Cannonball
Line-up:
- Ralf Scheepers – Zang
- Tom Naumann – Gitaar
- Alex Beyrodt – Gitaar
- Magnus Karlsson – Gitaar, Keyboard
- Mat Sinner – Basgitaar, Zang
- Francesco Jovino – Drums
Links: