Wauw, wat een trip! Dat was mijn eerste gedachte toen de vijf nummers van Porrima na bijna anderhalf uur eindigden. Meteen luisterde ik de plaat voor een tweede keer. Een drie uur lange zit die zowel adembenemend als verstorend is. Met nummers die elk ongeveer een kwartier duren is dit ook niet een plaat die je eventjes opzet. Je moet Porrima zien als een geheel. Noem het een compositie, of beter nog: een soundtrack behorende bij een hele nare, dystopische film zonder goede afloop. Idee voor een vervolg op de film Snowpiercer van de Oscar-winnende Bong Joon-ho?
Postvorta, een zeskoppige band uit Italië, gaat inmiddels een decennium mee. Porrima is zijn vierde wapenfeit. Het album wordt uitgebracht op dubbel-CD en in een gelimiteerde oplage van vijftig stuks op cassette. De muziek laat zich volgens de bio het best omschrijven als post-metal met doom- en sludge-invloeden en wordt vergeleken met het geluid van bands als Neurosis, Isis en Cult of Luna. Dit klopt ten dele maar dekt bij lange na niet de lading. Je kan de muziek van Postvorta best omschrijven als ‘Cinematic Doom’. Ze heeft alle elementen van bovengenoemde genres, maar dan verrijkt met angstaanjagende soundscapes, logge riffs, gesproken teksten en ongemakkelijke stiltes. Porrima luistert eigenlijk als één nummer van anderhalf uur.
Grappig gegeven is nog dat Porrima in de Romeinse mythologie een godin van de toekomst was. Zij had een zus, Postvorta, die het verleden vertegenwoordigde. Toevallig of een mooie beschrijving van dit album: een heel nieuw geluid gecreëerd uit bestaande genres?
Waar de meeste bands er meteen op los beuken, begint de plaat met een nummer dat een haast niet hoorbaar intro van drie minuten heeft: Epithelum Copia. Daarna breekt de pleuris goed uit. De muziek klinkt als typische post metal die overgaat naar snoeiharde sludge tot absolute rust. Soms is het of je naar de intensiteit van een blackmetalalbum aan het luisteren bent, gevolgd door onaangename stiltes tot er zware doomriffs om je oren vliegen. Het luisteren naar Porrima geeft je het gevoel in een flipperkast te zitten die elke keer nèt niet op tilt slaat: de multiballen vliegen je regelmatig om de oren, waarbij je tussendoor even op adem mag komen tot je een nieuwe bal schiet.
Nogmaals Porrima is geen album met nummers die na vier minuten worden afgetikt. De plaat moet je in zijn geheel luisteren, het liefst met koptelefoon op en verder niemand in je buurt. Mijn advies: zoek in een reisplanner een enkele reis van anderhalf uur, het liefst wanneer het donker is en ga er goed voor zitten. Herhaal dit voor de terugweg. Pas dan kan de intensiteit en schoonheid van Porrima echt goed tot je doordringen.
Score:
87/100
Label:
22 Dicembre Records, 2020
Tracklisting:
- Epithelium Copia
- Vasa Praevia Dispassion
- Decidua Trauma Catharsis
- March Dysthymia
- Aldehyde Framework
Line-up:
- Andrea Fioravanti – Gitaar, toetsen
- Dario Foschini – Gitaar
- Raffaele Marra – Basgitaar
- Nicola Donà – Zang
- Matteo Borzini – Drum
- Mohammed Ashraf – Toetsen, gitaar
Links: