Portrayal Of Guilt – We Are Always Alone

Geschreven door op 28-01-2021 om 19:00.

Zelden moest ik zoveel genres aanklikken in ons systeem als bij deze review. Dat gegeven is niet alleen ontstaan vanwege de informatie die op het promotieblad staat, maar ook op basis van mijn eigen interpretatie naar aanleiding van het extreem duistere debuut Let Pain Be Your Guide. Het album van Portrayal Of Guilt verscheen in 2018 en sloeg in als een bom. Sterker nog, de plaat staat mij op de dag van vandaag nog bij als het gaat over de overweldigende intensiteit. Met de sprekende titel We Are Always Alone, lekker toepasselijk ook na het afgelopen jaar, brengt het gezelschap twee jaar later zijn tweede album uit dat verschijnt via Closed Casket Activities. Oh, en laat je niet misleiden door die spuuglelijke, inspiratieloze hoes.

Ook op We Are Always Alone rolt Portrayal Of Guilt dus weer een breed klanktapijt uit, waarbij de nadruk ligt op enerzijds de intensiteit van screamo, en anderzijds de beklemmende, ijzige sfeer die black metal in optima forma kan oproepen. Als we vervolgens bedenken dat het bombastische geluid wordt gecreëerd door slechts drie bandleden, is het resultaat des te indrukwekkender. Hoewel The Second Coming als opener werkelijk uit de startblokken vlamt, is het merendeel van de nummers op We Are Always Alone bedachtzamer en meer gedoseerd in vergelijking met het debuut. Niet alleen het eerste nummer maar ook het energieke A Tempting Pain en They Want Us All To Suffer bestaan uit plotsklapse tempowisselingen, noise-achtige toevoegingen, schrille vocalen die door merg en been gaan en karakteristieke gitaarpartijen die de contrasten flink oprekken. Opvallend genoeg zijn dit ook de kortste nummers die het album bezit, waarbij het uiteindelijke effect gelijk staat aan een blikje energydrank in één teug opdrinken.

Daaromheen vinden we nummers terug zoals Anesthetized, It’s Already Over en Masochistic Oath. Tracks die vooral indruk maken door een vernuftige dosering en balans van zwartgeblakerde screamo, punkachtige drumpartijen en snoeiharde gitaarriffs. De tracks bevatten een logische opbouw waarbij er steeds meer sfeer verhogende elementen op vernuftige wijze de muziek binnen sluimeren. Dat Portrayal Of Guilt tijdens die muzikale ontdekkingsreis meerdere genres aantikt, is een understatement. Zo had het laatstgenoemde Masochistic Oath niet misstaan op een album van Deafheaven. Die link blijkt overigens niet gek aangezien Portrayal Of Guilt eerder in het voorprogramma stond van de spraakmakende band. Dat dit drietal ook in staat is om een heksenpotje te creëren waarbij meerdere stijlen in één nummer de revue passeren, blijkt uit de progressieve, ‘blackened’-screamo diamant My Immolation. De gelaagdheid komt optimaal tot zijn recht in het langste nummer van dit album. Daarmee is het uiteindelijke resultaat niets minder dan indrukwekkend te noemen. Erg zonde dat het binnen een half uur al weer gedaan is met de pret.

Waar het debuut wel erg zware kost was en wellicht te intens om regelmatig op te zetten, weten de heren van Portrayal Of Guilt een aantrekkelijkere weg te bewandelen op We Are Always Alone zonder daarbij in te boeten aan overtuigingskracht. Dat de plaat zo vroeg in het jaar verschijnt, zal ook met voorbedachte rade zijn. Het maakt de donkere dagen in ieder geval nog donkerder. Vreemd om in januari al te schrijven, maar ondergetekende heeft met dit album wellicht al een kandidaat voor in de jaarlijst van 2021.

Score:

85/100

Label:

Close Casket Activities, 2021

Tracklisting:

  1. The Second Coming
  2. Anesthetized
  3. A Tempting Pain
  4. It’s Already Over
  5. Masochistic Oath
  6. They Want Us All To Suffer
  7. Garden Of Despair
  8. My Immolation
  9. We Are Always Alone

Line-up:

  • Matt King – Vocalen, gitaar
  • Alex Stanfield – Basgitaar
  • James Beveridge – Drums

Links: