Polaris – The Death of Me

Geschreven door op 01-03-2020 om 18:19.

Jezus kon over water lopen, zegt men. Zoals de voorkant van het album The Death of Me van Polaris laat zien, is dat echt niet altijd een pretje. Vooral niet als je in de fik staat. Wees daarom vandaag eens blij dat je niet in staat bent om over water te lopen, en dat je waarschijnlijk ook niet in de fik staat. Je kan ook blij worden van dit leuke plaatje van metalcoreband Polaris uit Australië.

De grenzen van het genre zullen niet verlegd worden, laat dat duidelijk zijn. De mannen laten namelijk typische, maar eigengereide metalcore horen op hun tweede album The Death of Me. De energie, emotie, jeugdige explosiviteit en muzikaliteit zijn prioriteit voor deze band. De nadruk ligt in vergelijking met het debuut The Mortal Coil minder op progressieve elementen. De gedecideerde en gefocuste aanpak op dit album legt de band echter geen windeieren. The Death of Me staat in zijn eigen kracht. Als vergelijkingen moet je het zoeken bij Alpha Wolf, Fit for an Autopsy of iets van Dead Crown, maar toch vooral gewoon Polaris.

Single Landmine mag dan op een metalcorealbum staan, maar deze muziek lijkt weggelopen van een album van Slipknot. De keiharde breakdown met dubbele basstriplets is niets nieuws en doet aan Thy Art is Murder denken, maar wat geeft het? Wat te denken van een verdwaalde blastbeat op je dak erbij? De vocale afwisseling verveelt ook nog eens geen moment. De cleane zang is wat generiek, maar acceptabel. De zang verveelt zelfs niet wanneer we verplicht ‘hey, hey’ moeten meezingen. Fuck het, doe gewoon mee! Je hoeft je niet te schamen, want meedoen met deze mate van overtuiging en toonvastheid kan geen zonde zijn. In het gitaarspel wordt daadwerkelijk als band samengespeeld. Eindelijk weer eens een band die snapt hoe je muziek speelt als een echte band.

Het vervolg heet Creatures of Habits, waar het gitaargeweld in multidimensionaal samenspel van start gaat. In het refrein krijg je kippenvel door de heerlijke lead. Helaas voor het afzeikduiveltje op mijn schouder kan ik geen slechte nummers ontdekken, al is een aantal nummers op de tweede helft wel een stukje liever (Above My Head en Martyr (Waves)). Pak afsluiter The Descent mee: het trage refrein met afwisselende cleane zang en screams die erg aan Parkway Drive doet denken, het boet nergens in aan overtuigingskracht. De beheerste breakdown, de scherpe dynamiek en het cymbaalgedreven drumwerk: hier zijn mannen aan het werk die muzikaliteit en creativiteit met elkaar vermengen. Het outro bezorgt nog even kippenvel en sluit het album op machtige wijze af.

Are you satisfied?! Ja, Polaris, dat ben ik. Moderne metalcore met ballen en energie zoals het hoort. Treurnis en agressie, harde uitspattingen en gelaten jankpartijen, dit is een emotionele rollercoaster. Laten we het zo stellen: zelfs Jezus had geheadbangd op The Death of Me. Het zwaardere werk is te vinden op: Landmine, Hypermania, Creatures of Habit.

Score:

85/100

Label:

SharpTone Records, 2020

Tracklisting:

  1. Pray for Rain
  2. Hypermania
  3. Masochist
  4. Landmine
  5. Vagabond
  6. Creatures of Habit
  7. Above my Head
  8. Martyr (Waves)
  9. All of This is Fleeting
  10. The Descent

Line-up:

  • Daniel Furnari – Drums
  • Jamie Hails – Vocalen
  • Rick Schneider – Gitaar
  • Jake Steinhauser – Vocalen, gitaar, basgitaar
  • Ryan Siew – Gitaar

Links: