Poisonblack – A Dead Heavy Day
Century Media, 2008
Poisonblack zette de historie verder waar Sentenced was gestopt. Ville Laihiala, voortrekker van het spel, wou de geschiedenis van Sentenced niet meer met zich mee trekken, en daar was Poisonblack. Debuutschijf Escapextasy werd mijns inziens een prima plaat vol liefde, lijden en lust. Lust Stained Despair, schijf twee, vond ikzelf wat anoniemer, maar werd wel een hit in de verkoopcijfers. De mix van lichte gothic in de nostalgische en melancholische metal, die sterk zanggericht bleef, zorgde voor een groeiende groep aanhangers.
A Dead Heavy Day, het zogenaamde cruciale derde album, zou wel eens het meest memorabele kunnen worden voor Poisonblack. De melodramatiek en sentimentele kant is deels gebleven, dat valt niet te ontkennen. Maar… Poisonblack rockt! Ik kan me zo de gezichten voorstellen van de introverte goths die dit schijfje voor de eerste keer proefluisterden; nog geen tien seconden zal het geduurd hebben eer de koptelefoon terug op de toog vloog. Van bij het eerste nummer … is het alle remmen los, toch voor Poisonblack-normen. Behoorlijk straf spul is het geworden. De vocalen zijn opnieuw zeer kenmerkend voor de muziek, en de verstaanbaarheid en aanstekelijke refreinen zijn zeker een groot pluspunt voor Poisonblack. Ik moet hier spontaan denken aan het up-tempo stuk in het nummer Hero Of The Day van Metallica. Heavy en catchy. Zeer fraai allemaal. Een nummer als Me, Myself & I met meezinglijnen als Enough about you, let’s talk about me zijn zo rock ‘n’ roll dat je je even op een Crossroad met Bon Jovi waant (maar dan nét ietsje heaviër, er staat niet voor niets een doodshoofd op de cover weet je wel). Grappig eigenlijk want keyboardspeler Marco speelt in een band genaamd Slippery When Wet. Inhoudelijk mag het er ook wezen; geen platte pubertoestanden of pophitshit. Poisonblack weet zijn gemoed dan wel om te zetten in rijmverzen, het is geen herkauwwedstrijd geworden maar een open en eerlijke catharsis. Gevangen tussen zelfhaat en zelfverheerlijking, vertaald in ironie en agressie. Heerlijk!
Met al dat geweld zou ik even vergeten te vermelden dat Poisonblack zijn emotionele kant niet ontkent. Het nummer met titel X laat een luisteraar terug in contact komen met zijn weemoedige, intieme kant, als een spons vol angstzweet en tranen, op het randje van het melige en zielige af, maar het wordt hen vergeven. Poisonblack heeft het momentum te pakken en krijgt van mij dat ook een aangedikte score. Eén van de betere platen in dit genre, en een definitief afscheid van Sentenced-voorgeschiedenis.
Tracklist:
- Introuder
- Diane
- Left Behind
- Bear The Cross
- A Dead Heavy Day
- Me Myself And I
- X
- Human-Compost
- The Days Between
- Hatelove
- Low Life
- Only You Can Tear Me Apart
Line-up:
- Ville Laihiala – Vocals en gitaar
- Antti Remes – Bass
- Janne Markus – Gitaar
- Tarmo Kanerva – Drums
- Marco Sneck – Keyboard
Links: