Paul Gilbert & Freddie Nelson – United States
AFM Records, 2009
Een cd waarvan het spelplezier werkelijk afspat en die bol staat van het muzikale vakmanschap. Zo, dan weet je meteen waar je aan toe bent. Ik kreeg een cd thuis waarop een samenwerkingsverband te horen is van twee Amerikaanse heren die ik eigenlijk niet zo heel erg goed ken. Paul Gilbert is een begenadigd gitarist die vooral bekend geworden is door zijn werk in Mr Big en de sologitaar-platen van zijn hand, die regelmatig het licht zien. Freddie Nelson is een zanger en gitarist die in diverse bands uit de omgeving van Pittsburg heeft gespeeld. Hoe de samenwerking tot stand is gekomen vertelt het verhaal niet, maar eind vorig jaar was daar plotsklaps een cd van dit tweetal, die in Japan werd uitgebracht. Nu blijkt ook tot de platenbazen doorgedrongen te zijn dat dit niet zomaar een plaatje is en mag ook de rest van de wereld gaan meegenieten van United States.
Gilbert en Nelson reizen op dit album steeds samen door rock, hardrock en heavy metal luilekkerland. Ze hebben een cd gemaakt met een geheel eigen geluid, waarin natuurlijk de gitaren heersend, heerlijk en bijna overheersend aanwezig zijn. Om dat gitaarspel heen spint Freddie zijn vocale web. Wat een geweldige zanger is dat zeg! Jawel, hij lijkt enorm veel op Freddie Mercury en het gitaarwerk en de koortjes doen bij tijd en wijle dan ook zeker aan Queen denken. Toch is het geen moment iets dat op plagiaat lijkt. Er zitten gewoon een aantal nummers bij die zomaar nimmer ontdekte nummers uit de toptijd van Queen zouden kunnen zijn. Maar men gaat daar ook voorbij en weet ook lekkers te produceren wat muzikaal gezien een wat andere kant op gaat en meer associaties oproept met andere grootheden uit de rock en hardrock geschiedenis. Wel met de opmerking daarbij dat de heren een volstrekt eigen geluid weten te produceren, ook al grijpen ze muzikaal terug naar een roemrijk verleden.
Zo hier en daar moet je even door het Mercury geluid heen prikken om het bijna geniale eigen geluid van Gilbert en Nelson te kunnen beluisteren en dan werkt die gelijkenis qua stem weer een beetje tegen ze. Echter het meer dan geweldige gitaarspel gecombineerd met bewonderenswaardige vocalen zorgt voor enorm muzikaal vuurwerk. Jammer dat bijna nergens staat beschreven wie de drumstokjes en de rest van het instrumentarium bedienen, want ook al ligt de nadruk zwaar op vocalen en gitaren, ook de rest mag er zijn. Voeg daar een flinke variatie in muziek en compositie aan toe en een heldere, directe productie en dan heb je een plaat die geschikt lijkt voor een zeer breed publiek, van hitbewust tot rocker en metalist.
Een plaat die zo nu en dan tot meebulderen uitnodigt, maar ook momenten kent waarop men je weet weg te blazen en/of betoveren. Ik heb zeer genoten van deze mooie cd en ik hoop dat veel meer mensen deze muziek mogen gaan ontdekken. Met nog een beetje muzikale groei en wat fine tuning zo hier en daar zijn deze heren in staat om in de toekomst absolute meesterwerken te produceren. Vandaar mijn uitroep: We want more!
Tracklisting:
- The Last Rock And Roll Star
- Hideaway
- Waste Of Time
- Bad Times Good
- Paris Hilton Look-Alike
- The Answear
- I’m Free
- Pulsar
- Girl From Omaha
- I’m Not Addicted
Line-up:
- Paul Gilbert – Electric, Acoustic and Bass Guitars
- Freddie Nelson – Vocals, Guitars
- Emi Gilbert – Keyboards, Vocals
- Matt Muckle – Percussion
Links: