Patriarchs In Black – Reach For The Scars

Geschreven door op 20-08-2022 om 19:45.

Op dit debuut lijkt Patriarchs In Black niet alleen naar littekens te reiken maar ook naar illustere voorgangers: de grote gitaarnamen uit de jaren ’70 van de vorige eeuw. Reach For The Scars draagt de sfeer van een stel goede vrienden die – onder het genot van een paar pilsjes of meer – herinneringen ophalen aan juist die goede oude tijd. De vrienden zijn in dit geval gitarist Dan Lorenzo en drummer John Kelly. Eerstgenoemde zou je kunnen kennen van de heel fijne, licht technische thrashers Hades, die in 1988 If At First You Don’t Succeed uitbrachten. Kelly is dan weer het meest gekend van Type O Negative (die band heeft geen verdere introductie nodig naar we aannemen). De herinneringen die de vrienden ophalen zijn aan bands als Black Sabbath, want – in de woorden van Kelly – alle wegen leiden naar Black Sabbath. Dat betekent dus lome, indringende doomriffs op een betonijzeren fundering van zware drums en stevige bassen.

En zoals dat dan gaat als vrienden een goede tijd hebben: er zijn altijd wel een paar gelijkgestemden die zich graag aansluiten. In dit geval maar goed ook want Kelly en Lorenzo zaten nog verlegen om een paar stevige zangers wier stemmen in een dergelijk zompig moeras van riffs en drums overeind blijven. Kom maar binnen Karl Agell, de man die het tijdloze en ondergewaardeerde Blind van Corrosion Of Conformity (ik zet hem zo weer even op) inzong!. Ook van de partij zijn, om er maar een paar te noemen, Dewey Bragg (Kill Devil Hill), Rob Traynor (Black Water Rising), John Kosco (ex-Dropbox) en Dan Nastasi (ex-Dog Eat Dog). Het is mede de afwisseling in hun stemmen die ervoor zorgt dat de nummers op Reach For The Scars elk hun eigen sfeer en plaats hebben.

Zo doet de straffe opener I’m The Dog met zijn fraaie brug denken aan het werk van Masters Of Reality maar geeft de snik van Agell de song toch een eigen gezicht. De vocalen van Traynor trekken The Submission Bell – met donderend diep baswerk van Eric Morgan – dan weer stevig richting Alice In Chains. Straf! Sterkste track is echter This Damn War, een NOLA-achtig nummer waarin de gedubbelde stemmen van Kosco en Agell de emoties hoog opjagen (gelijk de haren op de armen). Met afsluiter Kashmir is het “glory days-gevoel” compleet. De Led Zeppelin-klassieker wordt adequaat gebracht. Waar het op zijn zachtst gezegd niet eenvoudig is om de zanglijnen van Robert Plant eer aan te doen, komt een iets scherper, maar net zo dramatisch klinkende Jimmy Gnecco er prima mee weg.

De cover neemt al bijna negen minuten voor zijn rekening van de totale (nog geen) 37 minuten die het album duurt. En dat maakt de plaat ook wat vrijblijvend, zeker als we het punky Hate Your Life, vermoedelijk net als de band zelf, niet al te serieus nemen. Ach wat, boven alles spat van Reach For The Scars dat Lorenzo, Kelly en hun vrienden veel plezier hebben gehad bij het maken ervan. “Het is met liefde klaargemaakt!” zong de houder van onze plaatselijke sportkantine steevast wanneer hij een bord met hapjes uitserveerde. Dat geldt vast en zeker ook voor Reach For The Scars.

Score:

75/100

Label:

MDD Records, 2022

Tracklisting:

  1. I’m The Dog
  2. Sing For The Devil?
  3. The Submission Bell
  4. Built Of Misery
  5. This Damn War
  6. Mourning This Life
  7. Hate Your Life
  8. Demon of Regret
  9. Kashmir

Line-up:

  • Johnny Kelly – Drums
  • Dan Lorenzo – Gitaar

Links: