Paradise Lost – Faith Divides Us – Death Unites Us
Century Media, 2009
Ze bestaan al 21 jaar. en zijn nu toe aan hun dertiende album. Menig band
probeert ze te kopiëren en elke metalhead heeft wel zo zijn mening over dit
stelletje Engelsen. Paradise Lost wist een jaar of tien terug de tongen
fiks los te krijgen met het album Host, waar de meningen niet al te
positief over waren. Maar langzaam maar zeker kwam de band weer wat meer terug naar
een moderne versie van hun eigen geluid. Het sterke In Requiem, uit 2007,
werd erg goed ontvangen en bracht zelfs bij een
enkeling diepe emoties los.
Enfin, twee jaar later de opvolger daarvan. Zijn de heren echt weer op de
oude koers verder gegaan of zijn ze iets anders gaan doen? De opener As
Horizons End laat eigenlijk vrij rap horen dat ze inderdaad op de koers van
In Requiem gebleven zijn, een echt supersterk nummer vind ik het echter
niet, het is me net iets te catchy. De opvolger I Remain doet me al veel
meer. Het is wat harder en krachtiger, bevat goede melodielijnen en Nick Holmes laat horen
dat hij nog steeds een erg sterke zanger is. Het nummer is wel wat aan de
positieve kant voor de gothic metal-uitvinders. Maar, de derde track First
Light laat horen dat ook het sombere werk ze nog steeds in het bloed zit.
Zo door het album heen zwevend valt me op dat Paradise Lost er voor
het grootste deel in geslaagd is een moderne versie te maken van wat ze ten
tijde van Draconian Times, One Second en Icon deden. Met albums
ouder dan deze drie kun je Paradise Lost gewoonweg niet meer vergelijken.
Dat is bijna twintig jaar geleden… toen vond ik Metallica nog een
metalband… tijden veranderen. Minpunten op dit album zijn toch nog een paar tracks
die mij te poppy klinken, en dan met name het bijna irritante Living
With Scars. Het gitaarwerk past niet op de rest van het album (die past
mijns inziens beter op een Lacuna Coil-album) en de zang is me te
overdreven. Het rare is dat ze in de titeltrack laten horen dat je best een
poppy nummer kunt maken wat niet uitgemelkt klinkt. Dit nummer zou prima bij MTV/TMF/VH-1 op prime time gedraaid kunnen worden. Lekker relaxed, lekker
intens en gezegend met een prachtige intensiteit.
Faith Divides Us – Death Unites Us is naar mijn mening een erg sterk
album geworden. Er zitten één of twee nummers en enkele passages tussen die
ietwat teleurstellend zijn en waarbij ik me afvraag: heeft Paradise Lost
dat soort gitaarwerk of zanglijnen nodig? Ik vind van niet, maar goed, dat is
niet aan mij. Resumerend: Paradise Lost weet zich weer erg sterk in de
kijker te spelen met een minstens zo sterk album als In Requiem.
Tracklisting:
- As Horizons End
- I Remain
- First Light
- Frailty
- Faith Divides Us – Death Unites Us
- The Rise Of Denial
- Living With Scars
- Last Regret
- Universal Dream
- In Truth
Line-up:
- Nick Holmes – Vocals
- Greg Mackintosh – Lead Guitar
- Aaron Aedy – Rhythm Guitar
- Steve Edmondson – Bass
- Adrian Erlandsson – Drums
Links: