Paninoteca is album nummer twee voor het Zwitserse Orso, waarvan de bandnaam Italiaans is voor het woord ‘beer’. Meteen opvallend aan het vasthouden van dit album, is het atypische artwork, dat niet meer is dan een foto van een bruine volkorenboterham. Saaier kun je het nauwelijks bedenken. Geen schimmel, vliegen of gewoon een plak oude kaas erop. Neen, een sneetje brood is slechts hetgeen dat geserveerd wordt. Maar er is een reden voor deze albumhoes, want de nummers op Paninoteca dragen allemaal de naam van een sandwich. Spannend of niet? Krijgt u al zin om Fleddy Melculy’s Brood te luisteren?
Hoe saai de titels ook klinken en hoewel het artwork niet bepaald uitnodigt om te horen wat de band in muzikaal opzicht serveert, staat de muziek toch wel haaks op het geschetste beeld. Spelen doet Orso immers instrumentale postrock/-metal. Er wordt gebruik gemaakt van drie gitaristen die samen met de ritmesectie onwijs stevige, intense en sterk geconstrueerde muziek weten te creëren. Zou je nog geen blik op het artwork of op de titels hebben gewaagd en slechts de muziek horen, dan zou je denken een muzikale vertolking te horen van iemands afdwaling in zijn mentale gesteldheid. Maar neen, het is brood. Het kneedt, het rijst, het bakt, verteerd en wordt weer uitgescheiden.
Dat de bandleden heer en meester zijn over hun instrumenten wordt al meteen duidelijk, maar een zeer kritiek punt is toch wel de lengte van dit album. Ruim drieënzeventig minuten, verdeeld over tien nummers! Het vraagt daarmee wel veel van de luisteraar en ik vrees dat het iets is dat ervoor kan zorgen dat de luisteraar tegen het einde de interesse kwijt raakt. Want hoewel de nummers echt wel puik in elkaar zitten, krijgen ze niet de mogelijkheid om memorabel te zijn. Orso kiest er bewust voor om geen gebruik te maken van een zanger, want het zou volgens het bijgevoegde promoblad niet stroken met het beeld van de beer, die alleen zonder baas of temmer door de bossen struint. Maar zoals een boterham van zichzelf wel prima eetbaar is, wordt het pas verrukkelijk met het juiste beleg. Paninoteca is daarmee toch wel een te grote onbelegde, maar wel zeer voedzame boterham geworden. Was het geschreven materiaal echter verdeeld over een album van veertig minuten, met later nog een losstaande EP van het resterende halfuur, dan was de zit voor veel meer herhaling vatbaar geweest. Beter te verteren laten we maar zeggen.
Ik heb honger, ik wil brood!
Score:
70/100
Label:
Czar Of Crickets, 2019
Tracklisting:
- Sloppy Joe
- Jambon-beurre
- Choripàn
- Horseshoe
- Mitraillette
- Fluffernutter
- Jucy Lucy
- Monte Cristo
- Dagobert
- Smörgåstårta
Line-up:
- Raul – Gitaar
- Bruno – Gitaar
- Blaise – Gitaar
- Etienne – Bas
- Thomas – Drums
Links: