Orakle – Eclats
Apathia Records, 2015
We weten dat Frankrijk, hoewel ondergronds, toch nog aardig wat goede metal weet te brengen. Ik zou voorzichtig durven stellen dat de scene rond de progressieve metal in Frankrijk bloeiende is, en uit die opkomende scene krijgen we nu het derde volledige album van de band Orakle te horen. Naar eigen zeggen speelt de groep ‘extreme progressive metal’. Hoewel ik over deze term aanvankelijk wat sceptisch was, werd me al snel het zwijgen opgelegd door wat men aantreft op deze plaat.
Wat men aantreft is namelijk inderdaad extreem, progressief en extreem progressief. Vaak duidt het word ‘progressief’ op onverwachte of onlogische ritmes, noten, overgangen en wat niet, maar hier houdt het progressieve toch een heleboel meer in. De muziek van deze Fransmannen zit namelijk, naast de vele tempowisselingen en onlogische structuren en ritmes, helemaal vol met overgangen naar genres buiten de metal, die vaak zeer korte tijd aanhouden en daarna weer overgaan in progressieve metal.
Het is allemaal teveel om op te noemen, maar dingen die je onder andere tegenkomt zijn: veel jazzy drumritmes, jazzy orgeltjes, (semi-)valse circusdeuntjes en explosies van progressiviteit die uit het niets tevoorschijn komen. De enorme contrasten tussen stijlen die soms binnen nummers gebruikt worden, het feit dat bijna niks wordt herhaald en de sowieso al moeilijk te volgen ritmes zorgen ervoor dat deze muziek zo goed als ongrijpbaar is tijdens de eerste luisterbeurt. Maar dat is wat het album ook weer heel interessant en goed maakt, bovendien is het vakmanschap waarmee alles wordt voorgeschoteld bijna ongeëvenaard. Het klinkt bijna alsof zulke muziek de normaalste zaak van de wereld is voor deze mensen. De overgangen klinken alsof het ze vanzelf gaat, en alles is bevredigend strak ingespeeld.
Dit album heeft me vele luisterbeurten gekost om een daadwerkelijke mening over te vormen, maar zodra je door de immens harde schil van deze indrukwekkende plaat heen gekomen bent, staat je een ongelooflijk sterk staaltje muziek te wachten. Hoewel ongrijpbaar op het eerste gezicht, zitten er een hoop hele sterke momenten tussen, die ervoor zorgen dat je de onnavolgbare stukken wel door de vingers kunt zien. De progressiviteit is misschien wat over the top, maar dit album durf ik toch echt wel een meesterwerkje te noemen. De fans van progressieve metal of moeilijke muziek zullen hier heerlijk van gaan smullen. Voor de geïnteresseerden raad ik de volgende tracks aan: Aux Éclats en Humanisme Vulgaire.
Tracklisting:
- Solipse
- Incomplétude(s)
- Nihil Incognitum
- Apophase
- Le Sens de la Terre
- Aux Éclats
- Bouffon Existentiel
- Humanisme Vulgaire
Line-up:
- Frederic A. Gervais – Vocalen, bas, gitaar en keyboard
- Pierre ‘Clevdh’ Pethe – drums
- Etienne Gonin – gitaar
- Antoine ‘Ohm’ Aubry – gitaar
- Emmanuel Rousseau – keyboard
Links: