Opeth – Pale Communion
Roadrunner Records, 2014
2011 was het jaar waarin het Zweedse Opeth de fundamenten van de muziekwereld deed daveren. Voor velen stortte met Heritage het hele aura van de Zweedse topband in, vele anderen konden van de nieuwe horizon genieten. De laatste plaat was moeilijk en voor velen onsamenhangend, maar het was net dat ingrediënt dat de laatste plaat naar mijn gevoel zo deed uitblinken. Iets wat ik mis op het nieuwe Pale Communion, maar dat betekent niet dat deze band afgeschreven is.
Wat van begin af aan opvalt op Pale Communion, is dat de band is teruggegaan naar een hechter geheel en vooral speelt met harmonie. Geen enkele grunt of scream op deze plaat, leg je er ondertussen maar bij neer. Opener Eternal Rains Will Come presenteert meteen de typische 60’s synths en technische drumpartijen die Heritage ook al bracht. Met prachtige rustpunten versierd, met beheerste overgangen gebracht en over de gehele lijn met een bepaalde sierlijkheid, wat Heritage dan weer net niet bracht. Cusp of Eternity is iets dreigender en vocaal zweveriger dan de opener, met een samenspel om van te genieten. Op Moon Above, Sun Below merk ik voor het eerst dat Opeth met Pale Communion mikt om de rust van een Damnation met het a-typische van hun laatste materiaal te mixen. De prachtige akoestiek tussendoor gaat op meesterlijke wijze over naar geladen complexiteit en weer terug naar een buitengewoon schitterend rustpunt dat met zweverige synthlijnen en repetitieve gitaarlagen weer stelselmatig opbouwt.
Met Elysian Woes wordt een iets langer rustpunt aangehouden, waardoor het lijkt alsof de band hier even wat meer adem biedt, al blijf ik met veel meer adem achter dan toen ik de vorige plaat leerde kennen. Erg beheerst, rustgevend, met de instrumentale perfectie zoals enkel deze band het kan brengen. Van akoestiek opnieuw naar oldies swing en jazz op Goblin, misschien wel een van de tracks die er het moeilijkst gaat ingaan bij al wie Heritage slecht bekomen is. Ik vind het echter heerlijk hoe Opeth hier weer een iets moeilijkere jamsessie aanbiedt aan de luisteraars. Ook op de tweede helft van River treedt de band weer even buiten haar traditionele oevers, dit om op de twee laatste tracks af te sluiten met voornamelijk rust en harmonie.
Veel van wat op Heritage stond is dus blijven hangen op dit Pale Communion, maar er is over het algemeen toch meer sprake van harmonie en samenhang. Wie Heritage niet kon verteren, kan Opeth dus misschien via deze nieuwe plaat opnieuw een kans geven. Op erg veel momenten lijkt het alsof de band een mix wil maken van het moeilijkere nieuwe met het rustgevende Damnation. Goed nieuws voor wie hield van die plaat, maar zeker ook een plaat voor wie te vinden was voor de laatste van Opeth. Inhoudelijk is hij erg kwalitatief, maar minder pakkend en baanbrekend dan de kaskraker (of pottenkraker) vanuit 2011. Een zoete verzoening tussen het rustgevende oudere van binnen de lijntjes en hetgeen van buiten de lijntjes. Eéntje die misschien wel eens in mijn jaarlijst kan, maar wellicht geen podiumplaats gaat versieren.
Tracklisting:
- Eternal Rains Will Come
- Cusp of Eternity
- Moon Above, Sun Below
- Elysian Woes
- Goblin
- River
- Voice of Treason
- Faith in Others
Line-up:
- Mikael Åkerfeldt – Gitaar, Zang
- Martín Méndez – Bas
- Martin Axenrot – Drum
- Fredrik Åkesson – Gitaar, Zang
- Joakim Svalberg – Keyboard, Zang
Links: