Omnium Gatherum – Origin

Munapirtti is een Fins eiland van 22 vierkante kilometer, zo’n 125 kilometer ten oosten van Helsinki. Het is een plek vol uitgestrekte naaldbossen en grasvlakten die ophouden daar waar het aardoppervlak en de lucht elkaar lijken te raken en die je de mogelijkheid geeft om mijlenver om je heen te kijken zonder ook maar iemand te zien. Op dit eiland, tussen al die in de wind wuivende rietpalmen, de milde golven van de Oostzee die in de ondiepe baaien op de rotskust kabbelen en de uitgestrekte bossen vol dunne, iele naaldbomen staat een roodbruin, houten chalet. Het is een plekje waar het haardvuur lekker knispert, het warm is en je kunt schuilen voor de lugubere wind die buiten waait. Maar bovenal is het een hut, een oefenruimte – of zoals de band zelf zegt: “Ons heiligdom” – waar de leden van Omnium Gatherum zich even moederziel alleen op aarde wanen. Een heerlijk plekje om zich terug te trekken en zich, in een sfeer van serene stilte, helemaal op de muziek te kunnen richten.

Op Origin dwaalt Omnium Gatherum nooit ver van het bekende geluid; en dus staat ook het nieuwe album weer vol met moderne melodieuze death metal met prachtige gitaarmelodieën en bedwelmende keyboards en met pakkende popinvloeden (die zoete refreinen), die uitgestrekte, sfeervolle en kleurrijke landschappen en een wereld vol meeslepende levendigheid creëren. De diepe, zware vocalen van Jukka Pelkonen zorgen voor een fraai contrast tegenover de dansende melodielijnen. Een ander typisch dingetje van het Finse vijftal is dat elk album wel een instrumentaal nummer herbergt; op Origin is dat opener Emergence.

En hoewel alles overduidelijk als Omnium Gatherum klinkt, zijn de accenten toch  verschoven. Nummers als Paragon en Reckoning steken levendiger en energieker af tegen de andere tracks, waar ingetogenheid en een dromeriger geluid de boventoon voeren. Soms leidt de ambiancerijke inkleuring tot aangename tracks (Fortitude, Unity) soms tot tracks waarop alles wat gelikter klinkt en melodie, melancholie en wat meer zuivere vocalen de overhand hebben gekregen, en die daardoor onopvallend aan me voorbijtrekken.

Zo je wilt: de landschappen zijn wellicht nog uitgestrekter, weelderiger geworden en de horizon is nog wat verder naar achteren geduwd, maar om nu te zeggen dat de reis door het landschap daardoor aangenamer geworden is? De ingetogenheid komt ook terug in de titels van het album, die stuk voor stuk uit één woord bestaan. Hebben het chalet en de vredige kalmte van het eiland hun invloed duidelijk afgegeven op het nieuwe album Origin? Of komt dit doordat de helft van de band die aanwezig was op het vorige album The Burning Cold is opgestapt? Wie het weet, mag het zeggen.

Op Origin wijkt Omnium Gatherum niet heel erg af van de sfeervolle melodieuze death metal die we kennen van eerdere albums, ware het niet dat er aan levendigheid en vlotheid is ingeleverd en het vijftal daarmee een ingetogener indruk achterlaat. Veel composities klinken daarnaast allemaal net even wat gepolijster. Het is een kwestie van voorkeur of deze inkleuring jouw preferentie heeft. Liefhebbers van sfeervolle melodieuze death metal kunnen hier ongetwijfeld nog het nodige plezier aan beleven, maar als ik zelf mag kiezen, grijp ik toch liever terug naar een album als New World Shadows.

Score:

72/100

Label:

Century Media Records, 2021

Tracklisting:

  1. Emergence
  2. Prime
  3. Paragon
  4. Reckoning
  5. Fortitude
  6. Friction
  7. Tempest
  8. Unity
  9. Solemn

Line-up:

  • Jukka Pelkonen – Vocalen
  • Markus Vanhala – Gitaar, vocalen
  • Aapo Koivisto – Keyboards
  • Mikko Kivistö – Basgitaar, vocalen
  • Atte Pesonen – Drums

Links: