Het uit Wales afkomstige Ofnus probeert op het tweede album, Valediction, de verschillende fases van diepe droefenis te omschrijven. Zeven nummers heeft de band hiertoe geschreven. Vermoedelijk is het een hele klus geweest om, met het oog op deze thematiek, dit alles te conceptualiseren en creëren. Maar niet getreurd dit vijfkoppige, bonkige collectief (zie de bandfoto), blijkt er in geslaagd te zijn. Vandaar nu de release natuurlijk.
De atmosferisch gelaagde black metal is spek voor de bek van het Naturmacht-label dat een beetje een patent heeft op bands die in deze spreekwoordelijke vijver vissen. Bij het schrijven van deze review net na de jaarwende, blijkt er jammerlijk nog geen videoclip of dergelijke beschikbaar te zijn. Niet getreurd, wees niet verdrietig, het zalvende schrijven zal er voor zorgen dat je geen zakdoek nodig hebt om je tranen bij elkaar te vegen.
Als je denkt dat deze band je even de tijd geeft of je de tijd gunt om je verdriet te plaatsen, dan kom je van een kale reis terug. Want al meteen vanaf de eerste seconden van The Shattering wordt er duchtig en agressief gemusiceerd. Een blastbeat is daar alvast het eerste bewijs van. De productie, en dat valt toch meteen op, is wat te koud, te kil en geeft misschien net niet genoeg warmte af. Zo klinkt de drum toch wat te dunnetjes maar kom, zoals ik zo vaak schrijf en geschreven heb, daar moet je gewoon doorluisteren.
Als je dat doet, hoor je toch dat deze Welshmen in staat zijn hun nummers mooi op te bouwen en met de nodige schwung in elkaar te steken. Automatisch krijg ik alzo toch wat Winterfylleth-vibes. Nochtans zijn de vocalen van de heer Philpot, toch nijpender en pitsender van aard dan we lijken ze uit een bijzonder diepe put te komen. Ook klinken de leadpartijen van de hand van Ponsford of Hunter toch stukken avontuurlijker dan op de meeste platen van bovenstaande. Het geeft dit Ofnus direct een eigen smoelwerk. Een beetje verrassend en tegelijkertijd ook weer niet, is het gebruik van cleane vocalen die warmer klinken dan de productie.
De eerder lange nummers – ze schurken allemaal wat tegen de zeven, acht soms zelfs tien, elf minuten – steken spannend in elkaar. Wel zijn de vele leadpartijen die worden aangeboden soms wat te veel van het goede. Zo wordt er nu en dan wel wat te veel aandacht weggetrokken van bijvoorbeeld een pianopartij in Reflections Of Delusion of een strijkersthema in Zero Dolour. Het gevaar van dit soort composities is natuurlijk ook dat na een poosje (en ik heb het persoonlijk vanaf nummer drie) je de goesting bekruipt om even iets anders te gaan doen zonder de plaat af te zetten wel te verstaan.
Ofnus uit Cardiff, Wales levert met Valediction een heel eigen interpretatie af betreffende de verschillende fases van verwerking van verdriet. De atmosferisch erg gelaagde black metal die de heren presenteren is het ideale instrument hiertoe.
Score:
75/100
Label:
Naturmacht Productions, 2025
Tracklisting:
- The Shattering
- Reflections Of Delusion
- Throes Of Agony
- Proteus
- Zenith Dolour
- Valediction
- Alazia
Line-up:
- Richard Rees – Bas
- Ethan Reed Spargo – Drum
- James Ponsford – Gitaar
- William Philpot – Zang
- Alyn Hunter – Gitaar
Links: