Zoli Teglas vind ik een prima gast. Selfmade man, opkomend voor mensen- en dierenrechten, sexy kaaklijn, doder der veggiesoorten, ex-frontman van de melodische hardcoreband Ignite (Ignite = Zoli toch?), acteur in Hollywood, … iemand die er voor gegaan is, met succes, ondanks het feit dat hij kansarme, Hongaarse(dubbelop?) DNA-strengen bezit. Voor mij is hij een icoon, die met zijn ontroerende stem en dito teksten, waarmee hij zijn kwetsbaarheid en kracht laat horen, een onuitwisbare indruk maakte met het album Our Darkest Days (2006). Meer tranen dan alcoholische dranken kostte het mij, Zoli deelt hetzelfde lot, of het moet zijn dat zijn zelfdestructief gedrag zijn wilskracht nogmaals de kop in drukt. Nu, hoe tijdelijk ook, na het nederdalen der teelballen en het besef dat “zin” iets artificieels is, voelde Zoli blijkbaar de nood om Amerikaanse mainstreamrock/-metal te maken voor “de werkende klasse” … want melodische punk is dat blijkbaar niet (serieus Zoli?). Dat mag natuurlijk, met een stem als de zijne kun je in ieder genre succesvol aan de slag. Of het een goed idee was, dat heeft enkel Captain Hindsight te bepalen. Ik dus.
Het wordt meteen duidelijk dat Zoli tijdens zijn jeugd heroïsche cinemarock met de levertraanpaplepel naar binnen kreeg. Op Santa Monica krijg je namelijk te horen hoe bands als Asia, Survivor, Yes, Boston, REO Speedwagon, Thin Lizzy en Guns N’ Roses klinken als die er na dik twintig jaar terug uitkomen langs de Hong-aars, maar dan met een Nickelback/Creed/Alter Bridge/Godsmack/Seether-saus die geschift is in de meest letterlijke manier die je je kunt inbeelden. Resultaat: de meest matige “moderne” rock voorstelbaar, melorock met metalkruiden, een rolstoel-Arrow-Classic-Rockversie van Ghost, overvol melige meezingers met sedatieve schijterij, melometalrockm….mmmmmmmnoooooooooooooo! Trek verdomme alvast je cowboybotten maar aan voor de linedancing die straks volgt en martel het tenenkrullende zelfrespect maar dat je nog over hebt, want zo erg is het. Zoli waant zich zelfs even een bleeding heart Bono en zingt de massa toe met uitermate simpele refreintjes die je doen twijfelen of je vierjarige kloon zijn bestaan verdient, omdat hij/zij het waagt deze commerciële crap mee te zingen. Op deze wijze kun je zonder problemen je drankmisbruik doorzetten en alsnog nummers integraal meezingen zonder dat je verdacht wordt van massahysterie. Ik mag hopen dat dit niet de tegemoetkoming is die Zoli doet aan de werkende klasse want zelfs het gepeupel verdient meer waardering dat dit über-Sabam-gedrag. Here Cthulhu, waaaaaarrrrrrr heb ik dit aan verdiend? Als dit de werkende klasse bevredigt, laat mij dan een stille dood sterven, dat was namelijk mijn job en hiermee wil ik überhaupt niets te maken hebben.
Voor mij hoeft het echt niet alle dagen Meshuggah, Mekong Delta of Cynic te zijn, maar deze dromerige knuffelrock en Valentijnsmuziek met ballads vol klinkers (meer “ooo’s” en “aaaa’s” dan er in een week tijd passeren bij de orthodontist) is zodanig gesuikerd dat ik diezelfde orthodontist wil vragen mijn gehoorhangen tijdelijk te plomberen. Hersendiabetes-alert! Ik klap Volbeat-gewijs de hersenschade mee!
Echt Zoli, zo wil je toch niet herinnerd worden??? AFM Records trouwens ook niet, want die verdienen beter.
Score:
55/100
Label:
AFM Records, 2021
Tracklisting:
- Bound
- A Separate Place
- Death Or Liberty
- Like A Lady
- Santa Monica
- Budapest My Love
- Hold Me
- Angels Wings
- Vampire
- Christina
- There Is A Light
Line-up:
- Zoli Téglás – Zang
- Peter Lukacs – Gitaar
- Daniel Szebenyi – Keyboards, basgitaar
- Reinder Oldenburger – Gitaar
Links: