Obsidian Fall – Elegy From A Dying World

Geschreven door op 17-03-2025 om 22:34.

Elegy From A Dying World is een melodisch deathmetalwerkstuk van de hand van de vier Italianen van Obsidian Fall, twee dames, twee heren. Het is eens iets anders. Deze plaat is ook meteen het debuut, een debuut dat hij helemaal alleen heeft in elkaar gestoken. Uit het rijke oeuvre van Cormac McCarthy werd inspiratie gezocht en gevonden bij zijn werk “The Road”. Ondanks het feit dat de plaat geen conceptalbum mag genoemd worden zit er toch een mooie rode draad in verwerkt. Als je de songtitels erop naslaat dan is wanhoop en alles wat je als individu ertoe drijft wel één van die thema’s. Acht nummers en twee instrumentaaltjes moeten het verhaal brengen.

De band bestaat nog maar sinds 2023 maar slaagt er na amper twee jaar al in toch een lijvig werk te brengen. Niet alleen heeft hij heel wat werk in de bovenstaande thematiek gestoken ook het hoesontwerp mag je best puik noemen. Het productionele heeft hij ook in de hand gehad en daar ben ik dan op heden nog het meest benieuwd naar.

Het lijkt in eerste instantie een amalgaam aan dissonante klanken te zijn die je te horen krijgt op The Invention Of Hate. Ook ritmisch kan ik het niet direct plaatsen. Dit komt door de veelheid aan gitaargeweld maar ook achtergrondgeluiden die het geheel nog mee trachten te kleuren en een donker palet wensen mee te geven. Gelukkig is het niet meer dan een introductie op de rest want anders had ik na twee minuten al hoofdpijn. Gelukkig start het eerste echte nummer eerder rustig, contemplatief. Niet lang daarna schuren de stembanden van Mira door de lucht. Smash The Synergy brengt cleane vrouwelijke en mannelijke vocalen te samen. Wie deze laatste dan voor zijn rekening neemt, is me niet duidelijk. Ze zijn wel van een degelijk niveau maar overheersen toch het geheel. Ze duwen vooral de bas- en drumpartijen naar de achtergrond. De drum klinkt ook veel te klinisch en lijkt zijn weg naar het voorfront ook als de vocalen even wegblijven, niet te vinden en dat is jammer.

The Last Rain On Earth start melodramatisch en tracht je al snel bij de strot te pakken maar dat lijkt toch niet helemaal te lukken. De band kiest ervoor om heel wat gitaar riff’s staccato te brengen zodat de vloeiendheid toch uit de composities getrokken wordt. Ik stel me de vraag wat daar de reden toe is. Ik merk wel op dat het soleerwerk wel van een goed niveau is. Zo is deze op Ember lekker piepend en pitsend. Meer kan ik niet vertellen over een plaat die me op heel wat momenten toch doet zuchten, puffen en hoofdschudden.

Op dit eerste album van de Italianen van Obsidian Fall, Elegy From A Dying World, wordt eerder symfonisch gekleurde moderne melodische death metal gepresenteerd. Het is toch niet helemaal overtuigend. Zo zit het productioneel niet helemaal lekker en lijken de veelheid aan ideeën de band eerder kwaad dan goed te doen. Terug naar de schrijftafel zou ik zo stellen.

Score:

55/100

Label:

Eigen beheer, 2025

Tracklisting:

  1. The Invention Of Hate
  2. Smash The Synergy
  3. Fading Skylines
  4. The Last Rain On Earth
  5. Surviving The Aftermath
  6. Ember
  7. A Pale Yellow Sun
  8. Chased
  9. Interstellar
  10. The Invention Of Love

Line-up:

  • Mira (Claudia Gigante) – Zang
  • Promether (Giulio De Gaetano) – Gitaar
  • Nanse (Ilaria Cataldo) – Bas
  • Iskandar (Alessio Monacelli) – Drum

Links: