Obliteration – Cenotaph Obscure

Dat Noren ook goede death metal kunnen spelen laat Obliteration op zijn vierde album nog maar eens horen. Cenotaph Obscure staat namelijk vol creatieve, soms atonale death metal waarbij het ‘old school’-gevoel nooit verloren raakt.

Hoe je dat doet? Om te beginnen door de hele boel keihard aan de grond te laten spijkeren door strakke, relatief gemakkelijk te volgen drumpartijen. Voeg een zanger toe die niet te ingewikkeld doet over zijn zanglijnen en rondt het geheel af met een stevige toef melodie in de gitaarleads. Zie hier het recept voor Cenotaph Obscure, een plaat die te goed is om over het hoofd gezien te worden.

Voor eens praat het persbericht dan ook geen onzin wanneer het zegt: ‘inventief maar nooit moeilijk te vatten’ en ‘obscuur zonder verwarrend te zijn’. De inventiviteit zit vooral in het gitaarwerk. Zo komen er met grote regelmaat verschroeiende gitaarsolo’s voorbij die niet alleen de gebaande paden, maar gelet op de teksten, misschien wel dit universum proberen te verlaten. In plaats van riffs maakt Obliteration op Cenotaph Obscure veel gebruik van tremolo picking leads welke we bijvoorbeeld ook kennen van Necrophobic. Daarbij zoekt men echter steeds naar de grenzen van wat nog goed klinkt zonder te verzanden in ‘kijk ons toch eens anders zijn’. Er wordt eerder doelbewust en met succes toegewerkt naar een gevoel van onbehagen bij de luisteraar. Dat gebeurt misschien nog wel het meest in het dreigende instrumentale intermezzo Orb, dat je in de meest donkere en eenzame uren van de nacht gegarandeerd de stuipen op het lijf kan jagen.

Favoriete nummers noemen is weer eens lastig. Er gebeurt zoveel in de nummers dat we zouden moeten terugvallen op favoriete passages zoals de prachtig duistere gitaarsolo in het acht minuten durende Eldritch Summoning, de aparte break na het fraaie intro van Detestation Rite en de doomy passages die positiviteitsgoeroe Emile Ratelband nog in een depressie zouden doen belanden. Het niveau ligt over het hele album echter zeer hoog.

De productie van het album is rauw en old school. Zo lijkt de zang af en toe echt uit de onmetelijke diepten van de onderwereld te komen opborrelen, hetgeen alleen maar toevoegt aan de naargeestige sfeer die de band wil neerzetten.

Is de ‘gezelligheid’ van december niets voor jou (geloof me, ik ken het gevoel)? Dan biedt Obliteration uitkomst. Cenotaph Obscure is het antigif voor eender welk met bekende Nederlanders gevuld RTL 4 programma en bovendien een heel goed album.

Score:

87/100

Label:

Indie Recordings, 2018

Tracklisting:

  1. Cenotaph Obscure
  2. Tumulus of Ancient Bones
  3. Orb
  4. Eldritch Summoning
  5. Detestation Rite
  6. Onto Damnation
  7. Charnel Plains

Line-up:

  • S.S – Vocalen
  • A.M.T – Gitaren
  • D.T.W – Bas
  • R.K.V – Drums

Links: