Obituary – Obituary

Geschreven door op 19-03-2017 om 23:06.

Deathmetallegende Obituary heeft weer een excuus gevonden om op tournee te gaan: een nieuw album. Een titelloze dit keer en dus vernoemen we ‘m maar naar de band. Lekker makkelijk en dat geldt feitelijk ook voor deze review, want alles dat voor het in 2014 verschenen Inked in Blood gold, geldt nu ook nog.

Dus: ‘zompige en zware mid-tempo death metal, met daaroverheen een piepend gillerige deathgrunt. Niets meer, niets minder.’ En ook: ‘Inked in Blood is niet het beste album van Obituary, maar wel een welkome uitbreiding van de catalogus.’. Al moet u waar ‘Inked in Blood’ staat nu natuurlijk ‘Obituary’ invullen.

Kortom: Obituary flikt hetzelfde kunstje gewoon weer en levert een lekkere plaat af. Zo, hoppa, weer een review klaar. Inleveren die declaratie maar.

Edit: Bericht terug van de hoofdredactie. Dat dit toch echt een te beknopte review is voor een icoon als Obituary en of er écht niet meer te melden is. Daarom maar een track-voor-track-verslag. Tegen beter weten in, want fans kunnen dit album blind aanschaffen en nieuwe zieltjes gaan er toch niet mee gewonnen worden. Maar goed, daar gaan we!

Met Brave laat Obituary er geen gras over groeien. Binnen een mum van tijd gaat het gas erop, knaagt John Tardy venijnig aan die kwab tussen je oren laat gitarist Kenny Andrews van zich horen. De drums van Donald Tardy hadden een iets vettere mix verdiend maar een kniesoor die daar op let. Sentence Day is van hetzelfde laken een pak: Obituary stoot gelijk door met een nummer dat zich kenmerkt door heerlijk gitaarspel waarbij Andrews tegengas krijgt van Trevor Peres.

Bij Lesson in Vengeance wordt voor het eerst een beetje gas teruggenomen maar komt er halverwege een lekker groovende gitaarsolo voorbij. End It Now is als een binnenkomende serie stoten op je middenrif. Minpuntje hierbij is dat Tardy als introductie voor het schreeuwen van de songtitel een diepe grom laat horen die zó vaak terugkomt dat het lichtelijk begint te irriteren.

Dat is echter direct weer vergeven en vergeten wanneer Kneel Before Me start: de perfecte soundtrack om dingen  bij beginnen te slopen. Bij voorkeur meubels. Van die IKEA-dingen natuurlijk, die breken zo lekker. Bij loodzwaar eikenhoutenspul is de lol er snel af. Als het zingende deel van de Tardy-broers daarna It Lives in je oren brult, neem je dat direct van hem aan, zó overtuigend brengt hij dit. Het leeft. Overduidelijk. Maar laten we het nummer nog maar eens 597 keer opzetten om het écht zeker te weten.

Betrayed is gewoon een lekker nummertje. Een albumvullerje. Niks meer, niks minder. Zo’n nummertje dat je nooit live gaat horen maar waarvan je straks, als de opvolger van Obituary verschijnt en dezelfde review weer uit de kast kan worden gehaald, zal zeggen: ‘Verdomd. Dat is toch eigenlijk best een lekker nummertje.’. Met een speeltijd van ruim 4 minuten is Turned to Stone het langste nummer van de plaat. Hoogtepunt: de vingerlikkende tempoversnelling tegen het einde, ingeluid door een heerlijke gitaarsolo.

Op Straight to Hell zet John Tardy zijn keel een paar toonhoogtes lager in en dat leidt tot een meeslepend nummer waarin dat kenmerkende zompige Obituary-geluid de boventoon voert. Ten Thousand Ways to Die is tot slot een heerlijke afsluiter die zich direct in je hoofd vastpint en de komende jaren ongetwijfeld onderdeel gaat uitmaken van de live-set. Obituary heeft kortom, weer een deathmetal-pareltje afgeleverd. En nu hop, die tourbus in!

Score: 

80/100

Label:

Relapse Records, 2017

Tracklisting:

  1. Brave
  2. Sentence Day
  3. A Lesson in Vengeance
  4. End It Now
  5. Kneel Before Me
  6. It Lives
  7. Betrayed
  8. Turned to Stone
  9. Straight to Hell
  10. Ten Thousand Ways to Die

Line-up:

  • John Tardy – Vocalen
  • Kenny Andrews – Gitaar
  • Trevor Peres – Gitaar
  • Terry Butler – Bas
  • Donald Tardy – Drums

Links: